Als Bomen Konden Praten

Hoofdstuk 5.2 : De Moord

"Didn't mean to make you cry"

Queen (1975)

‒ ‒ ❂ ‒ ‒

Niemand maakte Davy wakker een normaal gesprek met hem zat er toch niet in. Ze hadden door dat er iets heel ergs was gebeurd of Davy was gek geworden. Ondertussen was het nacht, maar niemand kon slapen. Cole, Jean, Loyd en Joe zaten om het kampvuur heen. Niemand durfde de gedachten Davy heeft Milton vermoord, uit te spreken. Maar toch dachten ze allemaal hetzelfde. Niemand begreep waarom en ook niemand durfde echt te denken dat Milton dood was. Na uren in stilte bij elkaar te hebben gezeten, was Joe de eerste die sprak.
'Davy kan toch geen moord plegen.' mompelde hij. Iedereen knikte instemmend. 'Wie zegt dat hij echt dood is?' vroeg Loyd. 'Davy doet wel vaker rare dingen.' Joe knikte, maar Cole schudde zijn hoofd. 'Misschien beeld hij het zich in? Misschien heeft hij drugs gebruikt?' opperde Jean. Cole en Joe keken haar waarschuwend aan. 'Je kan daar echt bad trips van krijgen.' verdedigde ze haar antwoord. 'Hoe verklaar je het bloed op zijn blouse?' vroeg Joe. 'Hij kan zichzelf verwond hebben tijdens het lopen. Er groeien hier veel doorns.' sprong Loyd bij. 'Het kan niet zijn eigen bloed zijn. Als je zulke hoeveelheden bloed verliest ben je dood.' zei Joe. Er viel een lange stilte.
 'Als Milton echt dood is.' begon Cole, die al die tijd op zijn nagels had zitten bijten. Hij kon het volgende deel van de zin amper over zijn lippen krijgen. Het bleef even stil. De andere keken hem verwachtingsvol aan. 'Als hij dood is, moeten we zijn lichaam vinden. Dan weten we het zeker. We moeten hem gewoon gaan zoeken' Joe keek naar de grond en Loyd porde ongemakkelijk een tak in de grond. 'Ik weet niet waar hij is en durf hem niet in het donker te zoeken.' zei Joe. Hij stond op en begon gefrustreerd heen en weer te lopen. 'Ik kan toch niet op zoek naar het lijk van mijn vriend!' riep hij uit. 'Dat kan ik echt niet aan.' Joe zei zelden dat hij iets niet durfde of kon. Het was dus echt ernstig als hij dit wel zei. Hij wilde dolgraag Milton zoeken, maar dan wilde hij zeker weten dat hij hem levend ging vinden. 'Waarom zou Davy Milton vermoorden?' zei Joe. Hij kon er niet tegen dat hij niet wist wat er gaande was. Het enige dat hij wist was dat, volgens Davy, Milton dood was. Verder had hij niks gehoord. Hij wist niet hoe, hij wist niet waarom, hij wist niks en dat zat hem dwars. Hij wilde het niet geloven, maar er waren te veel tekens dat het wel zo was. Davy was onder het bloed terug gekomen en het was niet zijn eigen bloed. Milton was nooit terug gekomen en waarom zou Davy zoiets verzinnen. Davy kon niet acteren, dus dit opvoeren als toneelstuk was onmogelijk. En waarom zouden ze dat doen? Waarom?

'Davy's vader heeft in de gevangenis gezeten.' zei Loyd. 'Het zit dus in de familie.' Iedereen stopte met denken. De opmerking kwam uit het niets. 'Wat zeg je?!' vroeg Cole verbaasd. Davy had ze dit nooit verteld. 'Waarom zat hij in de gevangenis?' vroeg Joe. 'En waarom weten wij dit niet?' Loyd zuchtte. 'Hij had het tegen mij verteld omdat hij wilde dat iemand het wist en niet zeker wist of als hem in een interview werd gevraagd waar zijn vader was, hij eerlijk moest antwoorden.' Cole en Joe keken elkaar geschrokken aan. 'Oh god, wie weet wat hij nog meer niet heeft verteld.' zei Joe. 'Volgens Davy zat zijn vader vast omdat hij een gewapende overval op een tankstation had gepleegd.' Cole's mond viel open van verbazing. 'En Davy leek altijd zo vredig.' zei hij verbaasd. Dit was wel het laatste wat hij had verwacht. 'Ik dacht dat zijn ouders gewoon gescheiden waren.' zei Joe en hij stopte met lopen. Loyd schudde zijn hoofd. 'Wacht eens.' zei Cole ineens. 'Waarom zou Davy dit niet tegen ons zeggen?' Loyd keek hem niet-begrijpend aan. 'Jij was houthalen toen Milton stierf.' zei Joe. Zijn gedachten gingen razendsnel. 'Wie zegt dat jij hem niet hebt vermoord! En nu probeer je Davy zwart te maken.' Hij wees boos naar Loyd, die hem met ogen die vuur spuwde aankeek en op stond. 'Hoe durf je! Waarom zou ik?' riep hij boos. Ze hoorden hoe Davy woelde in zijn slaap en keken allemaal zijn kant op. De ruzie ging verder, maar dan op een zachter niveau. 'Jullie hadden altijd ruzie.' ging Cole verder met zijn argument. 'Hoe verklaar je het bloed op Davy dan?' mengde Jean zich er nu ook mee.  Hier had ze niet om gevraagd. Ze wilde gewoon een lift. 'Dat kan Loyd over hem heen hebben gegooid.' opperde Cole. 'En wie zegt dat jij hem niet hebt geholpen.' voegde hij toe en hij wees naar Jean. 'Jij verschijnt hier en ineens crasht onze bus en sterft onze zanger.' Jean keek hem beledigd aan. Joe, die het net nog eens was met Cole, stapte over naar de kant van zijn vriendin en manager. 'Je hoorde toch wat Loyd zei. Zijn vader had wapens, wie zegt dat Davy dat niet deed.' zei hij. 'Hoe durf je dat te zeggen over je vriend.' zei Cole diep teleurgesteld in Joe.
Davy en Joe waren al het langst vrienden van iedereen in de band. 'Cole, hij zat onder het bloed!' riep Joe. 'Hij zei zelf dat hij hem had vermoord.' voegde Loyd toe. Cole werd woedend en gaf een trap tegen een boomstronk, die in het vuur lag. De vlammen laaiden op en het vuur werd groter. 'Waarom zou Davy hem vermoorden? Waarom?' zei hij gefrustreerd. Er was geen reden.
Davy was de enige in deze hele band die amper ruzie met hem had. 'Je merkt toch dat we niet alles over hem weten.' zei Joe een beetje verdrietig. Hij vond het heel erg wat hij allemaal over zijn vriend zei. Hij wilde niet dat het waar was. Hij kende Davy al sinds de middelbare school, maar was ook boos op hem. Waarom had Davy hem nooit verteld over de situatie met zijn vader? Wie weet wat hij nog meer achter had gehouden voor hem. 'Waarom wil Davy anders niet vertellen wat er is gebeurd.' zei Jean. 'Jij moet je bek houden, trut! Jij kent hem net twee dagen' gilde Cole. Iedereen keek hem geshockeerd aan. Cole schold bijna nooit iemand uit. Hij vloekte wel eens, maar dit was anders. In al die jaren had hij nog nooit iemand een "trut" genoemd of überhaupt zo boos tegen iemand geschreeuwd. Jean deinsde geschrokken terug en struikelde daarbij over de slapende Davy.
Joe balde zijn vuisten, knakte zijn knokkels en vloog Cole in de haren. 'Hoe durf je haar uit te schelden!' riep hij en begon Cole te slaan. 'Hoe durf jij Davy te beschuldigen?!' riep Cole terug. Joe had veel meer ervaring in vechten en Cole had geen schijn van kans. Loyd zag dit, rende naar de twee vrienden toe en probeerde ze uit elkaar te houden. 'Wat is er mis met deze band? Waarom ben ik manager geworden van precies deze band?' mompelde hij terwijl hij klappen ontweek.
'Stop! Waarom vechten jullie?' Iedereen stopte met vechten toen ze zagen dat Davy wakker was. Cole en Joe stopte abrupt midden in hun beweging. Cole en Loyd keken opgelucht naar Davy, dankbaar dat het gevecht was gestopt. Hij zag er niet meer uit alsof hij elk moment dood neer kon vallen. Maar Joe was nog steeds woedend en rende op Davy af. 'Hoe durf je dat voor me te verzwijgen!?' riep hij en gaf Davy een klap recht in zijn gezicht. 'Au, man. Wat heb ik je niet vertelt?' Davy greep verbaasd naar zijn neus. Zijn eigen bloed vermengde zich met het bloed dat nog op zijn kleren zat van de vorige dag. 'Het hele verhaal van je vader!' riep Joe. Hij voelde zich beledigd. Davy keek de groep niet begrijpend aan. 'Wat is er gebeurd?' Hij veegde het bloed van zijn neus af met de mouw van zijn blouse. Hij sprong geschrokken overeind. 'Wat zit er op mijn kleren?!' riep hij uit. De andere keken hem verbaasd aan. Davy keek naar zijn handen en zijn blouse en toen wist hij het weer. Langzaam verschenen de schokkende beelden weer in zijn gedachten. In stilte stond hij op en liep langzaam naar het vuur.
'Ga je nog wat zeggen?' vroeg Joe ongeduldig. 'We hebben een hele nacht gewacht op het verhaal en we moeten de politie inlichten.' zei Cole rustig. 'We zullen je gewoon laten vertellen en je niet beschuldigen.' Hij keek Joe en Loyd waarschuwend aan. Davy haalde diep adem en begon te vertellen wat hij nog wist.

'We waren aan de bus aan het werken. Milton lag onder de bus en ik gaf gereedschap aan.' begon Davy. 'Weet jij iets over gereedschap dan?' vroeg Joe verbaasd, maar hij stopte meteen met praten toen hij de dodelijke blik van Cole zag. 'Milton gooide gereedschap naar me en ik gooide het terug. Ik raakte hem. Ik was bang dat hij iets zou doen dus verstopte me in de bosjes.' Hij stopte met praten en dacht na. Hij wist het echt niet meer. Hij kon niet meer opbrengen wat er was gebeurd. 'Ja, en toen.' drong Joe aan. De hele groep hing aan Davy's lippen. Iedereen wilde weten wat er was gebeurd. 'Toen-' Davy dacht na.
Hij keek naar de bomen om hem heen. De bomen hadden alles gezien, als ze nou eens konden praten en hem vertellen wat er was gebeurd.
'Ik weet het niet meer.' Joe zuchtte teleurgesteld. Had hij hier de hele nacht opgewacht? Cole keek hem doordringend aan. 'Davy, denk na.' Davy schrok van de dreigende reactie. 'Het is alsof er een gat in mijn herinnering zit, man.' zei hij zachtjes. Hij beschermde zijn gezicht, bang dat Joe hem weer zou slaan, maar Joe was rustig. Hij had ingezien dat het geen zin had om Davy nog meer pijn te doen. Zijn geheugen zal er niet door terug komen en hij begon toch te twijfelen of Davy wel echt de moordenaar was. Hij had net de kant van Jean gekozen, omdat hij zeker wist dat zij het niet was en omdat hij wist dat hij Cole kon kwetsen door Davy te beschuldigen. Davy vond het al erg als er iemand werd uitgescholden. Hoe kon hij dan een moord plegen? 'Hoe weet je dan dat Milton dood is?' vroeg Jean hoopvol. Davy pulkte het zand onder zijn nagels vandaan en bleef even stil. 'Ik- Ik-' stamelde hij. 'Mijn herinnering gaat een tijdje later verder. Ik weet niet hoeveel later. Ik liep door het bos en alles draaide om me heen. Al het geluid was zo hard en er zat allemaal spul op mijn blouse. Het ergste was dat ik geen idee had wat het was. Ik had geen idee wat er was gebeurd. En toen ging ik lopen. Op zoek naar Milton, want ik was hem kwijt. Ik riep zijn naam, maar kreeg geen reactie en toen. Toen-' Davy begon te snikken. 'Toen zag ik hem liggen. Eerst dacht ik dat hij sliep, dus ik riep zijn naam. Toen hij niet reageerde, dacht ik dat het een grap was. Hij lag tussen de brandnetels en de bloemen. Terwijl alles om me heen draaide strompelde ik door de brandnetels naar hem toe. Hij had zijn ogen open, dus ik dacht dat hij daar gewoon lag voor de lol.  Het was zo'n mooie plek. Een veld vol bloemen met af en toe een boompje. Ik voelde me niet zo lekker, dus ik dacht ik ga bij hem liggen tussen de bloemen. Ik kon niks duidelijk zien, dus zag het ook niet meteen, maar toen ik beter keek zag ik het. Zijn witte blouse, was helemaal rood. Ik dacht dat we misschien iets met verf hadden gedaan, want ik had het rode spul ook op mijn blouse. Ik snapte er niks van. Mijn brein maakte overuren, maar het ging heel langzaam. Ik duwde hem heen en weer. Ik begreep er niks van. Waarom reageerde hij niet?' De andere hadden al lang door waar het verhaal heen ging. De starende ogen, de rode blouse. Milton was dood en Davy had hem gevonden. 'Toen pas zag ik het echt. Er zat een enorme vleeswond in zijn maag. Het zag er zo afschuwelijk uit. Zijn blouse was gescheurd en- en-' Davy begon helemaal te trillen bij de gedachte. Hij kon de wond niet omschrijven, het was te erg. Ik dacht dat ik hallucineerde, aangezien alles draaide en niks scherp was. Ik dacht dat ik in een soort trans zat, maar toen ik zijn hand aanraakte, voelde ik hem echt. Ik voelde hoe koud hij was. Milton was dood.'