Yeni Bir Başlangıç

1. Bölüm ~ Daha Fazla Acı Çekmeden ~

   Dış kapıyı açıp evin etrafını iyice kontrol ettim. Kimsenin olmadığına emin olduğumda rahat bir nefes alıp dışarı çıktım ve ardından kapıyı kapattım. Sırt çantamın askılıklarını sıkıca tutup kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. '' Bugün iyi bir gün Güneş. Bugün bir şey olmayacak. Rahat ol... '' Aslında bu sözlerle rahatlayacağımı düşünüyordum fakat bu sözler okuldaki olayları hatırlayıp iyice gerilmeme neden oluyordu. Kendi kendime konuşurken büyük ihtimalle dışarıdan deli gibi gözüküyordum. Umursamadım ve konuşmaya devam ettim. Konuşacağım birileri yoktu çünkü. '' Rahatla güneş... Sadece rahatla... ''

---

   Kendi kendime konuşurken ne ara okulun önüne geldiğimi fark etmemiştim bile. Evet rahat değildim. Evet fazlasıyla korkuyordum hatta. Sonra annemin ölmeden önceki sözleri geldi aklıma. Gözlerim dolmuştu. '' Ne olursa olsun, gülümse. '' demişti annem. Son nefeslerini verirken bile gülümsüyordu...

   Kafamı sağa sola salladım olan her şeyi unutmak istercesine. Okulun bahçesine attığım ilk adımla beraber gülümsedim. Annem de böyle olmasını isterdi çünkü. Aldığım tehdit dolu mesajlara, orda burda çeşitli insanlar tarafından hırpalanmama ve okuldaki herkesin bana tiksinerek bakmasına rağmen... Sadece gülümsedim. Mutlu değildim ama gülümsüyordum işte.

   1 ay içinde bana atılan bilmem kaçıncı çölmeyle beraber yere kapaklandım. Düşüşümü yavaşlatmak için kullandığım ellerim işe yaramıştı ama avuç içlerim fena halde acıyordu. Okulun bahçesinden yüklselen kahkahaların nedenini tahmin etmek zor değildi. Evet büyük ihtimalle sizde doğru tahmin ettiniz değil mi? Tabii ki benim. Gözüme hücum eden yaşları durdurmaya çalışarak ayağa kalktım ve gülümsedim. Gülümsememin etrafımdaki insanları nasıl çıldırttığını hissedebiliyordum.

   Başımı dik tutarak okula emin adımlarla girdim. Dolabımın önündeki yüzü rahatlıkla görebilmek için yanına gittim ve tuttuğum nefesi rahat bir şekilde  dışarı bıraktım. '' Tuna? '' Elindeki ıslak bezle dolabımı siliyordu ya da sadece silmeye çalışıyordu. '' G-Güneş? İstersen sen sınıfa çık ben kitaplarını senin için getireceğim. '' Gülümsedim ve onu yavaşça kenara ittirdim. '' Boşversene, sen silsen bile yeniden yazacaklar. '' Derin bir iç çekip dolaba baktım ve üstündeki yazıları sessizce okudum. '' Geber Güneş - Bu zamana kadar ölmediğin için şükret - Ölmeni dört gözle bekliyoruz - Hâlâ ölmedin mi? - Seni kendi ellerimle öldüreceğim - En kısa zamanda ölmen dileklerimle... ''  Sırtımı dolaba yaslayıp gözlerimi kapattım. Canım yanıyordu. Bu olaylar sürekli tekrar etse de alışamıyordum işte. Açmak istemediğim gözlerimi aralayıp Tuna'ya baktım. '' Ben.. Özür dilerim Güneş. Hepsi benim suçum. '' Gözleri dolmuştu. Elimi omzuna koyup dostça patpatladım. '' Hayır. Senin suçun değil. '' Gülümsedim. Onun karşısında güçlü durmalıydım. Başını önüne eğmiş öylece duruyordu. '' Bu işi en kısa zamanda halledeceğim, tamam mı? '' Bana baktı ve kafasını sallamakla yetindi.

   Bu dediklerimin bir kelimesi bile bana inandırıcı gelmiyordu. O da inanmıyordu büyük ihtimalle. Ama inanmak zorundaydık. Dolaptan kitaplarımı alıp koluna girdim. '' Hadi sınıfa çıkalım. '' Sesimin neşeli çıkmasına ben bile şaşırırken kendimi tebrik ettim. Tuna bu halimden birazda olsa destek alarak gülümsedi. '' Olur. '' Böyle bir insanı nasıl üzebilirlerdi ki? O çok iyi biriydi. 

   Koridorda yürürken yanlışlıkla (!) atılan çölmeleri umursamadan sınıfa çıkmayı başarmıştık. Ön sıradaki yerimize yan yana oturduğumuzda yine tüm gözler bana çevrilmişti. Kitapları masamın üstüne koymadan önce masanın üstündeki kocaman '' GEBER! '' yazısının dikkatimi çekmesi uzun sürmemişti. Defterlerim ve kitaplarımla yazıyı kapatıp önüme döndüm ve gülümsedim. Tuna'nın bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum. Büyük ihtimalle gözleri dolmuştu. Ona doğru dönüp onun da duyabileceği bir şekilde fısıldadım. '' Ben iyiyim. '' Kollarını masanın üstüne koyup kafasını masaya yasladı. Kollarıyla yüzünü sakladığında daha fazla üstüne gitmemem gerektiğini düşündüm ve önüme döndüm. Kendini suçlu hissediyordu. Öğretmen kısa sürede sınıfa girdiğinde zorda olsa dikkatimi Tuna'dan ayırıp derse verdim. 

---

   Teneffüs zili çaldığında hızlıca Tuna'yı bahçeye çıkardım. Onu banklardan birine sürüklediğimde banka oturdu ve şaşkınca bana baktı. Gülümsedim ve yanına oturdum. '' Biraz hava almanın iyi geleceğini düşündüm. ''  Başını salladı ve arkasına yaslandı. Etrafa bakındığımda yine tüm gözler üzerimdeydi. Bakışlarımı gökyüzüne çevirdim. Ağlamamalıydım ve güçlü gözükmeliydim. Ama hiçbir şeye anlam veremiyordum. Tüm bunlar masum birine yardım ettiğim, destek olduğum için miydi? İnsanlar nasıl bu kadar acımasız olabiliyordu?

   Tek istediğim yeni bir başlangıçtı. Yeni başlangıç için açtığım beyaz, yeni ve o temiz sayfa kirlenmişti ve ben... O sayfada boğuluyordum. Belki de geri dönüşü yoktu. Elimde kalan tek sayfa gözlerimin önünde kül oluyordu. Yapabileceğim bir şeyler var mıydı? Bilmiyordum. 

   Tek yapabildiğim Tuna'yı korumak ve savunmaktı. Onun bir suçu yoktu. Sadece insanlar fazla acımasızdı, Tuna ise fazla güçsüz. Ona destek çıkmak zorunda hissediyordum. Pek işe yaradığım söylenemezdi. Ufak tefek bir kızdım ve doğal olarak çoğunlukla moral olarak destek verebiliyordum. Yanında birilerinin olduğunu ve destek verildiğini hissetmesi gerekiyordu. Ben bu okula gelmeden önce bunların üstesinden tek başına geldiğini düşündükçe üzülüyordum. Gerçi pek de dayandığını söyleyemezdim. Çünkü iki kere intihar etmeye kalkışmış, şükür ki başaramamıştı.

   Gözlerimi kapatıp bu saçma durumun başlangıcını düşündüm. Hâlâ haklı görüyordum kendimi. Tek yaptığım güçsüz bir insanı -gerçi bende ondan farklı sayılmazdım- savunmaktı. Sadece bu. 

   Yaptığım bu şeylerden sonra hayatımın zehir olacağını düşünmemiştim. Ama tekrar o zamana dönsem yine aynı şeyleri yapardım. Pişman değildim ve olmayacaktım. En kısa zamanda bu işin sonlanması gerekti. Kendime güvenmiyordum. İleride güçlü kalabileceğimi düşünmüyordum. İşte tam da bu yüzden kısa sürede bu olaydan kurtulmalıydık. Daha fazla acı çekmeden...

*

*

*

Yazar Notu : Öhöm öhöm... Merhaba şu anda olmayan ama bir zaman sonra çoğalacak - umarım - biricik okurlarım. Her ne kadar 1. bölümde olaylar belli olmasa da sabırla 2. bölümü bekleyin. Olayların tamamı 2. bölümde açığa kavuşacak. Hikayem sadece 6 bölümden ibaret ve şu an final bölümünü yazıp bitirmek üzereyim. Tek yapmanız gereken votelemek ve düşüncelerinizi yorum kısmında belirtmek. Vote sayısına göre yeni bölümler kısa aralıklarla yayınlanabilir. Umarım bu yeni yazarı anlayışıyla karşılarsınız. Takipte kalın.~~~