Güneş adeta her şeyi yakıyordu. Asfalttan çıkan dumanlar, üzerine bastığım an ayakkabımın eriyeceği izlenimini veriyordu.
Kolumla sıkıştırdığım kitapları düzelttikten sonra koşmaya başladım. Alnımdaki ter damlaları, ben hareket ettikçe aşağı süzülüyordu.
Dünya her geçen gün daha fazla ısınıyordu. Dünyayı bu hale insanlığın getirdiği söyleniyordu. Bu doğru muydu?
İnsanların içinde yaşadıkları yere bu kadar kötü davranmasını anlamıyordum. Çünkü çiçeklerin koparılmaması, hayvanların öldürülmemesi ve yerlere çöp atılmaması gibi kurallar, daha çocukken öğretiliyordu.
Sevginin yok olmaya başladığını biliyordum. İnsanlar her geçen gün acımasızlaşıyordu. Fakat benim içimde sevgi daima var olacaktı. Çünkü biliyordum, dünyanın yaşanılır bir yer olması için yalnızca sevgiye ihtiyaç vardı.
