Çamurlu ayaklarımla girdim gene eve kimsem yoktu kimse ölmemişti,yaşıyordu ama her geçen saniyenin terk edilmiş bedinmle yürüdüm yürüdüm umursamaz değildim hatta çok da takardım bedenimi yakan bu sancıyı.... hamile olmak da benim suçum değildi!...
yaralı adımlarımla bile ben sana gelmiştim her seferinde.oysa beni yaralayan senken.ve her seferinde senden umudumu kesemeyen de benken.ruhumu ruhuna katmışken, beni bir uçurumun kenarında yalnız bıraktın.tek seçenek atlamaktı.ama ben seni o uçurumun kenarında bekledim.hem de çok bekledim.gelip beni o uçurumdan itmene bile razıydım ben.çünkü sadece 'gel' istedim.ama gelmedin.beni bir arafta bıraktın acımasızca.bir bilinmezliğin içinde.sonra titreyen bacaklarımla kalktım ayağa.senin yürüdüğün yollarda aksayarak yürüdüm, yürüdüm.gittiğin yollar geri döndürmedi seni bana ama ben o yolları acıyan adımlarımla düşmeden yürüdüm.yalnız.sensiz.acıyla.
Kısa ve öz bölümler yazıp günlük bölüm atmayı hedefliyorum belki bir günlüğe de çevirebilirim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UÇURUMUN GÖZYAŞLARI
Non-FictionUcurum kenarlarından hep korkmuşuzdur.🖤 peki ya uçurumdan aşağısı daha huzurlaysa peki ya düşünce tutucak, fark edip yardıma gelicek olan varsa belki bu ıhtimal için ölmek değer. Zaten hangimiz tutunduk ki. Hangimiz yitikliği, acizliği, boş ümitle...
