Sloepje

"Hey, lang geleden, je ziet er goed uit. We moeten echt nog eens goed praten. Kom je af?" Met deze woorden in het achterhoofd was ik afgereisd naar het eiland Muelle. Wanneer iemand 'kom je af' zei, betekende dat één ding: Kom je af naar Muelle, dé vakantieplaats bij uitstek van mijn vroegere schoolgenoten. Het was een traditie dat bijna iedereen van de oude school er naartoe trok. Sterker nog, ik kende niemand die na het afstuderen ooit naar een andere plaats op reis was gegaan dan Muelle. Zowel net afgestudeerden als veertigers en gepensioneerden gingen naar Muelle. Ik was hier zelf vroeger één keer geweest en hoewel de anderen toen schijnbaar allemaal hadden genoten van de reis, die oneindig lang leek te duren, had ik er de fun niet van ingezien. Ik had het grootste deel van mijn tijd gespendeerd aan het observeren van Sarah en Alex, hoe ze elkaar aanstaarden, hopende dat Sarah mij ook een blik zou gunnen. Tevergeefs. Nu was ik er dus terug, omdat precies diezelfde Sarah mij gevraagd had om te komen (en ik gehoord had dat er van Alex geen sprake meer was).

Voor Bert met zijn verhaal verder gaat, loont het de moeite het verhaal even te onderbreken en de lezer te informeren over de aard van een reis naar Muelle, die zeer hard kan afwijken van het idee van een doorsneereis voor de doorsneelezer. Eerst en vooral verdient de verplaatsing naar Muelle een toelichting. Hoewel het eiland bijzonder uitgestrekt is en best ver verwijderd is van de kust, kan je het enkel bereiken per boot. En niet met eender welke boot, je mag enkel met een kleine sloep met twee roeispanen richting het eiland varen. En elke sloep mag slechts door één persoon bemand worden, of je nu met een groep naar Muelle wil of niet. Gegeven het feit dat het eiland ver verwijderd is van de kust kan de lezer zich afvragen of het wel veilig is om naar Muelle af te zakken. Deze vraag is zeker op zijn plaats. Ook de verliefde Bert wist niet of de reis wel veilig zou zijn toen hij de eerste keer, vlak nadat hij afgestudeerd was, naar Muelle vertrok. Ik kan de lezer hierover geruststellen en zeggen dat de baai van Muelle gekenmerkt wordt door een bijna volledige windstilte, waardoor de golven zeer rustig zijn. De sloep die je nodig hebt om naar Muelle te varen, wordt je normaal gezien geschonken door je ouders na het behalen van je diploma. Ouders die deze sloep niet kunnen betalen, gaan de rest van hun dagen met een stigma door het leven en hebben een verhoogd risico op zelfdoding. De sloep wordt door de ouders gekocht in een bootshop en wordt vervolgens levenslang beheerd door diezelfde bootshop, die naast bootshop ook seksshop is. Je kan je boot enkel gebruiken voor een Muelle-reis indien je bij de beherende bootshop de acceptabele hoeveelheid 'sekswaar' voor in je sloep bij hen koopt: condooms, vibrators, viagra, sekspoppen... Dit komt dan overeen met de jaarlijkse huur voor de sloepstaanplaats laat ons zeggen.

Ook eens je aangekomen bent op Muelle, is de ervaring ietwat buitengewoon voor mensen die nog nooit op het eiland zijn geweest. 'Muelle' betekent 'aanlegkade' in het Spaans en dat is eigenlijk wat het eiland is. Het eiland bestaat uit een schijnbaar oneindig geheel van betonnen aanlegkades en hoewel de aanlegkades aansluiten op prachtige heuvels, lijkt niemand het eiland te betreden en dat gedurende de hele reis. Het enige dat de doorsnee Muelle-reiziger in zijn tijd op het eiland ziet gebeuren, is het geregelde verplaatsen van de boten naar een andere aanlegkade en het samenkomen van twee boten. Af en toe ziet men naast alle condooms die op het water drijven eens een flashy sekspop om de dag wat op te vrolijken, maar meer zien de meesten niet gebeuren. Toch blijven ze steeds naar Muelle afreizen. Het gerucht gaat dat er 's nachts soms wat excentriekelingen de bergen induiken. In die bergen zouden er echter 'ontaarde taferelen' te zien zijn. Wie die zou zien, zou blijkbaar gehersenspoeld worden en nooit meer naar Muelle terug willen keren en dat wil niemand riskeren, Muelle is namelijk Muelle. Toch is er bij sommigen, zoals bij onze centrale figuur Bert, een verlangen te merken om die monotone boel aan de aanlegkades te verlaten. Bovendien zitten de reizigers de hele dag in de brandende zon en zelfs zonnecrème doet dan niet zo heel veel zodat bijna iedereen na enige tijd zo rood als een kreeft is. Laten we nu verder gaan met het verhaal van Bert.