နာကျင်ဆုတောင်း

အခန်း-၁ ဝေးပြီးတဲ့နောက်

"အိမ်ပြောင်းသွားပြီလား... အရင်ကလောက်မတွေ့တော့ပါ.....စောင့်မျှော်နေလည်း နောက်ပေါ်မလာတော့ပါ...ဗေဒင်မေး ယတြာချေ...ပြန်အဆင်ပြေဖို့လိုပါတယ်အချစ်ရေ...."

နားကြပ်ကိုဖြုတ်လိုက်တော့ ဖယ်ရီကရုံးတောင်ရောက်နေပြီပဲ မသိလိုက်ဘူး တကယ်ကို စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်တာ ၂ ပတ်နီးနီးရှိနေပြီ။ ရုံးရောက်တာကို ဘေးက သတိပေးလိုက်တဲ့သူငယ်ချင်း သက်သက်ကိုတချက်ကြည့်ပြီးမှ

"အင်း.... သွားကြမယ်လေ... မနက်စာရောဝယ်ရမှာလားသက်.... ငါတော့မစားတော့ဘူး"

"ဒီနေ့တော့မဝယ်တော့ဘူးလင်း.... အိမ်မှာစားချိန်ရလို့စားလာတယ်....လင်းမစားဖြစ်တာများနေပြီနော်"

"အင်း သက်.... မစားချင်တာနဲ့ပဲ.... ပိန်လာတော့ပိုများလှလာမလားလို့...."

ကျွန်မနောက်လိုက်တော့ သက်သက်က သူသိပြီးသားဆိုသည့်အကြည့်နဲ့

"ကဲပါ.... မစားချင်တာဖြစ်ဖြစ်.... မစားနိုင်တာဖြစ်ဖြစ်..... လင်းကိုပြောလို့မနိုင်တော့ဘူး..... နောက်မှအေးဆေးပြောမယ်.... အခုကရုံးတက်တော့မှာ....."

ကျွန်မနားညည်းတော့ နည်းနည်းသက်သာသွားပြီပဲ

ရုံးထဲဝင် အလုပ်လုပ်ဖို့ပြင်တော့လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ်က အခြေအနေကိုပြန်မြင်ယောင်မိသည်။

ကျွန်မအချစ်ဆုံးချစ်ရသူက ပြောလိုက်တဲ့

"လင်း ကိုယ်တို့ တူတူရှိဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး..... လမ်းခွဲကြစို့.... "

ပြန်ကြားယောင်လာသည် အဲ့စကားကို သူပြောလိုက်တုန်းကရောအခုထိတိုင် လက်ခံလို့မရ။ ငါဘာများမှားခဲ့လဲ ဆိုသည့်အတွေးက အထပ်ထပ် အခါခါ ခေါင်းထဲကထုတ်လို့မရ။ အစပိုင်းကပိုဆိုး အခုကတော့ သူကဘာမို့လို့ဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာသည်။ သူကတောင်ပြောရက်တာပဲ ငါလည်းမေ့နိုင်ရမယ်။ စိတ်ကို သံပတ်ပြန်တင်းတော့ မရ နိုင်တဲ့စိတ်ကိုမုန်းလာသည်။ ဆက်သွယ်ဖို့ကြိုးစားခဲ့သည့်ကိုယ့်ကိုကိုယ် လည်းမုန်းသည်။ ထိုနည်းတူ သူ့ကိုလည်း မုန်းသည်။