என்னை சுமந்து செல்லும் பேருந்தில்,
முன்று ஆண்டுகள் கழிந்தும் மனதை முட்டிக்கிழிக்கும் அவளின் நினைவுகளை சுமந்து சென்னையை நேக்கி பயணம் கொண்டேன்.
ஜன்னலோர இருக்கை கிடைக்கவில்லை என்று மனம் தளர்ந்த வேளையில் பின்புறத்திலிருந்து மூதாட்டியின் குறல் ,
என்னால்...குளிர் தாங்கமுடியவில்லை இடம் மாற்றி அமருமாறு கேட்க, நானோ சிறிதும் தயங்காமல் சரி என்று கூறி அமர்ந்தேன். பிறகு..
ஜன்னலை திறக்க,
எனது பிறந்த ஊரின் மண் வாசனை மனதை மயக்க, தனிமையில் தனித்து நிற்கும் அந்த முழுநிலவும் முழுமையாய் எனது கதை கேட்க என்னுடன் பயணம் கொள்ள,
நானோ பெருமூச்சு விட்டவாறு சிறிது கண்ணை மூடி,
எனது நினைவுகளை கிளறத் தொடங்கினேன்.
பிரிவு வலி வேதனை காயம் இவைதானா காதலின் பரிசு....??
அதையும் தாண்டி, நினைவு கொள்ளும்போதெல்லாம்....
தேனாய் இனிக்கும் அவளின் நினைவுகளும் என் காதலின் பரிசுதான்.
Sidhu.
