𝐌𝐨𝐨𝐧𝐂𝐡𝐢𝐥𝐝 || 𝑁𝑎𝑚𝐾𝑜𝑜𝑘

TANITIM

Artık bir ritüel olarak gerçekleştirdiğim; kayalıkların üzerine oturup, Ay'ın o parlak ışıklarını karanlığa merhametle sunuşunu izlediğim gecelerden biri.
Yorgun ve bitkinim. Yer yüzünde acı çeken kalplere, ruhları bedenlerini terk ettiği andan itibaren arkalarından ağlayacak ve onları sevecek insanlar olmadığından söyledikleri gibi hep buğuludur, buruk bakar gözlerim.

Onların masum kalplerine bahşederim tüm göz yaşlarımı.
O kadar dökülürki göz yaşlarım, artık kendi üzüntüm için bile ağlayamayacak hale gelirim bazı zamanlar.
Rahat etsinler diye tüm derlerini ve kederlerini kendi kalbime hapsederim. Bunun için doğmuşum ve bu benim kaderim.

"Bizim geceyi görmeye başkalarından daha çok ihtiyacımız var."

Hâlâ aklımın en ücra köşesinde özenle sakladığım adamın cümleleri yankılanır her gece. Söylediği gibi, bizim gibilerin kalbini biraz da olsun dindirebilecek tek zaman dilimi gecedir çünkü. Gece'ye merhamet eden Ay bize de sırtını çevirmez asla.

"Gitmeyi denesen bile, gidemiyor. Ölmek isterken bile hâlâ yaşıyorsun.."

Burada yanımda olmamasına rağmen her zamanki gibi kendim için ağlayabileceğim nadir anlar yaratıyor sözleriyle.

"Sonsuz acı içinde gülüyoruz, biliyorsun. Özgürlükten bahsettiğin an onu kaybedersin, biliyorsun. Biliyor musun?"

Bu sözleri sarf ettiği günü çok net hatırlıyorum, oysa ben bir sonraki gün öncesini hatırlamamak için zihnimi yenilerim hep.. Bu dünya üzerinde kalbim parçalanırken varoluşuyla beni rahatlatan tek kişiydi o.

Söylediği gibi: "Biz birbirimizin gece manzarası ve Ay'ıyız."

Şimdi ise ağlıyorum hepimiz için, çünkü insanları kurtarmaya dair tüm inancım sönüyor.

"Ay'ın çocuğu ağlama.. Ay yükseldiğinde senin zamanın gelecek."

RM'in Moonchild şarkısından esinlenerek aklıma gelen bu hikayeye başlama kararı aldım. Açıkçası nasıl başlayacağımı ve ilerleteceğimi şuan bilemesemde akışına bırakıyorum.