Նրանք պետք են միմյանց(Они нужны друг другу)

Նրանք պետք են միմյանց

Ամեն ինչ սկսվեց մի դաշնամուրից։ Թողնված դաշնամուր ինչ-որ թողնված շինությունում։ Ամեն ինչ այդքան էլ վատ չէր։ Չնայած... չէ, ամեն ինչ շատ վատ էր։ Մի տղա, ով հոգնել էր ամեն ինչից, երազում էր առանձնանալու մասին։ Երազում էր ընդմիշտի մասին։ Բայց այդպես չի լինում։

Անմարդաբնակ, փոշոտ, փլված շինությունն ու տղան, որը նոր-նոր էր գտել այս տեղը։ Երբեմն այստեղ էր փրկվում։ Այն ամենից, ինչը հոգնեցրել է։ Առաջին քայլերն այս անծանոթ վայրում դժվար չէին։ Ընդհակառակը, ամեն ինչ այնքան ծանոթ էր թվում։ Հա, իհարկե, այսպիսի քաոս էլ նրա ներսում էր տիրում։ Չգիտեր ոչնչի մասին. ի՞նչ տեղ է սա, ի՞նչ է փնտրում ու ի՞նչ կգտնի։ Բայց, չէ որ, եթե փնտրում ես, անպայման կգտնես։ Ու դա նրան հաջողվեց։ Սպոնտան։ Ոտքերն իրենք էին ուղղվել դեպի դաշնամուրը, որը գտնվում էր ինչ-որ սենյակի կենտրոնում։ Ու նշանակություն չունի, որ դրա վրա այնքան փոշի էր հավաքվել, ինչքան այս տղայի ներսում, ում անունը Յունգի է։ Մի տղա, ով սիրում է քնել, լինել առանձին սեփական եսի հետ, և երաժշտություն։ Այն երբեմն բուժում է։

Ու ոչինչ չկար այս վայրից լավ, բայց և վատ նույնպես։ Որովհետև սեփական եսի ու երաժշտության հետ ինչ-որ հանգստություն էր պատում, և որովհետև ներսի ուրվականները հանգիստ չէին տալիս։ Մտքերը կրծում էին գիտակցությունը։ Եվ դրանից հաճախ տուժում էին անմեղ ստեղները։ Նման նրա կյանքին, ուղղակի առանց սպիտակ ստեղների։ Գեղեցիկ հիշողությունները մաքրվել էին վատերի ազդեցությամբ։

*Որտե՞ղ ես։*

Տեղեկացնում էր նամակը, որը եկավ նրա հեռախոսին։

Դառը քմծիծաղում է։ Չի բացում։ Դնում է դաշնամուրի ստեղնաշարին, որի առջև էլ նստել էր։

*Ընկեր, ինձ փող է պետք:*

Դե իհարկե։ Հենց այնպես ոչ ոք նրան չէր դիմի։ Ընկե՞ր։ Աբսուրդ։ Հիշել է հիմարը.

- Ընկեր, - էլի քմծիծաղում է։

Հայացքով անցք է փորում ստեղնաշարի վրա՝ թեքված դեպի դաշնամուրը։ Մտածու՞մ է։ Չէ, նրա աչքերի առջև սպիտակ սավանի է ոչնչից։ Վեր չի թռչում, հանկարծակիի չի գալիս, երբ անհասկանալի ձայն է լսում։ Դա նրան չի հուզում, բայ գլուխը թեքում է։ Նրա առջև կանգնած է մի վախվորած տղա ու նայում է մեծ աչքերով։ Նրանք մեծացել էին հանկարծակիությունից։ Միմյանց են նայում տարբեր հայացքներով։ Մեկը՝ անհետաքրքիր, մյուսը՝ վախեցած։ Եվ մեկը, և մյուսը այսպիսի բան չէին սպասում.

- Ո՞վ ես, - մի քանի րոպե լռությունից հետո Յունգին որոշում է խախտել լռությունը։

- Ե... ես...