Dear Self,
Alam kong pagod kana. Alam kong hindi mo na kaya, alam kong sobrang nasasaktan kana. Kaya pwede kanang tumigil pag hindi mo na talaga kaya.
Minsan sa buhay nang isa tao, mararanasan talaga ng bawat isa ang masaktan at lumuha dahil sa isang tao. Dahil sa isang tao na akala natin siya na ang inila an satin sa mundong ito.
Pero mapapa isip kana lang at mapapa tanong na "dapat ko ba talagang iyakan ang taong nang iwan?" walang sasagot sayo, kundi ang sarili mo.
Masakit talaga eh, nag mahal lang naman ako. Pero bakit ganito? bakit parang may ginawa akong dapat pag bayaran ko? Hindi pa ba sapat ang "Mahal kita" para manatili siya?
Hindi pa ba sapat ang "Gagawin ko ang lahat, huwag mo lang akong iwan" para lang ako pa rin? Nakaka pagod, nakaka tanga. Ayaw ko na, ang sakit sakit na.
By the way, This is Cry Mendoza. Hindi na ko mag tataka kung bakit parati nalang akong umiiyak, kasi pangalan palang. Iyakan na ang labanan! Sakit sa puso ang puhonan.
******
Yeyyyyy! hello guys, sorry if may mababasa man kayong grammatical errors and typographical errors dito. I'm still learning and I do hope na maintindihan niyo. Keep on reading, don't forget to click your thoughts. Thankyouuuuu :)
YOU ARE READING
DEAR SELF
Teen FictionThis story is pure imagination. Pawang kathang isip lamang ito at nang galing sa mismong imahenasyon nang taga sulat. If may mababasa man kayong pagkaka pareho o pagkakahawig sa mga na una niyo nang nabasa, ito ay pawang nagka taon lamang. Maraming...
