⚜ Sen giderken yoluna çiçekler eken binlerce insana sahiptin, bense gittiğim yoldaki toprağı bile kurutuyordum. ⚜
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eliyle toprağa yeni ektiği çiçeği severken küçük ve güzel gözlerini kırpmıştı. Yaşına göre oldukça olgun düşünen bu gözleri çocukça bir sevgiyle sevmeye başladığım ilk anlardı bunlar. Benim için bambaşka bir dünyaydı sanki. Basit duygularıma binlerce anlam yükleyebileceğim kadar derin, hic el değmemiş suyun olacağı en saf nokta, beni derinden etkileyen küçük ama oldukça etkili bir yara.
" Biliyor musun bence ona kış güneşi ismi cok daha fazla yakışıyor ölüm çiçeği demektense. Çünkü kış gibi soğuk görünse de bir güneş kadar sıcak hissettiriyor. İnsanların neden ona ölüm çiçeği dediğini anlayamıyorum doğrusu. "
Yerdeki küçük şişeyi alarak dibine su döktüğü çiçeği sarsmadan ve incitmeden severken konuşmaya başlaması içimi biraz olsun ısıtıyordu ancak yüzüme yaşadığı andan iğrenmemek için bakmadığı gerçeği de içten içe incitmişti. Ama tüm bu anlar acıların içinde paramparça olduğum tüm o yılların sadece fragmanıydı.
Kimseye sevilmemişliğini anlatamayan küçük bir çocuğun çaresizliğini gizlemeye çalıştığı ilk gece içinde, bambaşka bir beden olarak doğdum ben de. Acıların gölgesinde yüzerken, gölge avcısının avladığı bu bedenle acı denizine hapsolmuştum. En kötüsü de yüzmeyi hiç öğrenememiş olmamdı. Birine acımı ne denli hissettiğimi asla anlatamamıştım bu yüzden belki de.
Çok değil 18 sene önce henüz biz yedi yaşındayken, gözümün önünde çiçeğini narince sulayan bir sen ve yapayalnız bir benle başladı satırlarımız. Birimizin hayat verdiği gün, diğerimiz ölmeye başlamıştı. Ama biz hiçbir zaman bunun farkında olamadık.
"Ne yaptığını anlayamıyorum kes artık şunu!"
"Herkes çoktan bir şeyler başarmaya başladı. Bu kadar ezik olma!"
"Kendini bunun gibi basit şeyler için üzme aptal!Çok daha ağır şeyler yaşayanlar var. Sen onlar gibi acı çekmedin bile."
" Kalk artık beni uğraştırma! Senin yüzünden yorulmaktan bıktım! "
" Duygu dalgalanmalarını kesmeni istiyorum. Bu sana hiçbir şey kazandırmayacak. "
" Hepsi senden uzaklaşıyorsa sorunlu olan sensin o zaman!"
Kabus dolu binlerce cümle... Evet basit binlerce cümle ama içi kaldıramayacağım kadar yorgunluk, hüzün, üzgünlük, öfke ve niceleriyle dolu. Annemden duyduğum sözler başlangıcı oluşturmuyordu. Başlangıçtan cok daha fazlası ama hiçbir başlangıcın kaldıramayacağı kafar zamansız bir başlangıç...
Narin bir bedene sahip olamadığım için incindiğim anlarda kendime ne kadar zarar verdiğimi anlayamamıştım. Bir çocuğun verebileceği en saf hisleri vermeye çalışıyordum. Kirliliğin değdiği ilk anda mahvetmeye başladığı ruhlar gibi savrulmadan önce ulaşabileceğim en uç noktaları test etmek istemiştim. Kendimden kaçmamın en güzel yanı buydu, bir hata yaptığımı fark etmeden önceki son sözlerime göre öyle olmalıydı yani.
