Το πετρωμένο της Αλίσια

Κεφαλαιο 1: Τα πρώτα συναισθήματα

Γεια σας παιδιά ετοιμάζω κάτι καινούργιο!!
Ελπίζω να σας αρέσει!!!!

Ευχαριστώ πολύ όλους για την στήριξη σας !!!!!!!

Αφιερομένο στην αγαπημένη μου :elenapaxi

Και σε όλους όσους το διαβάζουν .......

Έτος  1900

Το παρελθόν πρέπει να μένει παρελθόν.
Γιατί στο παρελθόν έκανα πράγματα για τα οποία δεν είμαι περήφανη.
Γιατί ένα χρόνο πριν μου πήραν την ζωή τη δική μου και του αδελφού μου και τώρα είμαι αναγκασμένη να ζω με ένα άλλο όνομα κάπου αλλού.
Το όνομα μου ήταν Σοφία τώρα είμαι ή Αλίσια Αγκιλάρ Αυτό είναι είναι το όνομα μου.

Ή διαδρομή ήταν μεγάλη αυτή είναι μία μικρή πόλη αλλά είναι τόσο μακριά από την αστυνομία ή από κάποιον που μπορεί να με αναγνωρίσει ανυπομωνώ τόσο πολύ να δω τον αδελφό μου.

-Σας ευχαριστώ πολύ κύριε.
Λέω στον άνδρα που μου κατέβασε την βαλίτσα.

-Ορίστε δεν κάνει τίποτα ωραία μου δεσποινίς.
Μου λέει και μου δίνει την βαλίτσα μου.
Κατεβαίνω από το τρένο και στα δεξιά μου βλέπω έναν άνδρα να με πλησιάσει.

-Καλημέρα δεσποινίς το αυτοκίνητο σας περιμένει.
Μου λέει καθώς τον πλησιάζω.

-Αφήστε σε εμένα την βαλίτσα.
Μου λέει.

-Ευχαριστώ πολύ.
Του απαντώ.

Τον ακόλουθω μέχρι το αυτοκίνητο.
Κάθομαι πίσω θα προτιμούσα μπροστά όμως δεν πρέπει να ξεχάσω όσα έμαθα.
Δεν θα πρέπει να κάνω καμιά απερισκεψία που με βάζει σε κίνδυνο να προδωθώ.

-Είστε εντάξει δεσποινίς;
Με ρωτάει ο οδηγός βγάζοντας με απο τις σκέψεις μου.

-Ναι μία χαρά απλώς είμαι κουρασμένη από το ταξίδι αυτό είναι όλο.
Του απαντώ με ένα μικρό γελάκι.

-Πως σε λένε;
Τον ρωτάω.

-Το όνομα μου είναι Κλαούντιο δεσποινίς.
Μου απαντά ευγενικά.

Στην υπόλοιπη διαδρομή μέχρι το σπίτι δεν είπαμε σχεδόν τίποτα και τον ευχαριστώ για αυτό είναι τόσο περίεργο όλο αυτό.
Τελικά φτάνουμε στο σπίτι της οικογένειας ......