Dream diary

navis

halloo mensen, dit was de droom waardoor ik dit ging schrijven. ik schrijf het wel wat uitgebreider anders is het nog niet eens 1 pagina lang. veel lees plezier. PS: er klopt niets van, het was een rare droom.

-------

melissa

'Brittany, Britt!! Wacht nou even.' Ik grijp haar bij haar schouder. Ze draait zich om, haar gezicht staat op onweer.

'WAT!?' Haar donkerbruine ogen kijken mij geïrriteerd aan. Haar donkerblonde, tot schouder komend haar met pony, staat alle kanten op.

'Je hoeft het niet te doen.'

'Ik moet het doen, voordat we sterven van de honger.' 

'Je hoeft het niet alleen te doen, wij kunnen mee.'

'Dat doe ik jullie niet aan, we hebben maar één kou tegenhoudend zwempak, geen kleine boot, en ik kan het snelste zwemmen. Straks vriezen jullie nog dood.'

'Ja, en straks word jij opgegeten door een ijsbeer of een orka.'

Het is even stil. We staan nog steeds stil voor de ijzeren deur die naar de uitrusting leid, ergens in het grote, volwassenloze vrachtschip.

'Dat gebeurt dan maar, uiteindelijk gaan we toch allemaal dood.' zegt ze uiteindelijk.

'Je moet niet zo negatief denken, we kunnen nog steeds gered worden.'

'HOELANG zitten we al op dit verdomde schip?'

'vier maanden ongeveer.'

'En heb jij in die vier maanden al iemand naar zien zoeken. NIEMAND! Volgens mij weten ze niet eens dat we vermist zijn.'

Ik weet dat ze gelijk heeft, ik wist het voor deze discussie ook al. Ze heeft altijd gelijk. En als een idee eenmaal in der hoofd zit dan gaat het er ook niet meer uit, dat wist ik ook al voor deze discussie, maar ik kon het proberen, en zoals verwacht: ze gaat nog steeds op expeditie naar eten. En niemand die haar tegen houdt. Ik laat mijn hoofd verslagen hangen.

'Doe voorzichtig.'

'Altijd.' Ze draait zich om en loopt de kamer in met de uitrusting. Ik loop weer terug naar de grootste kamer, die wij de woonkamer noemen.

'En?' vraagt Sanny, een meisje met lang blond haar met pony en groene ogen, die altijd nieuwsgierig kijken.

'Ze gaat nog steeds op expeditie, alleen.' Ik sta er verloren bij. 

Niemand vindt het leuk, de kans dat ze niet terugkomt is groter dan dat ze wel terugkomt.

'Ik hoop dat ze iets vindt, ik heb zo'n honger.' De luid knorrende magen versterken de woorden van Dalya, een half indonesisch meisje met prachtige bruine krullen en licht bruine ogen. Ze licht lui te zijn op de bank. Een boek licht open op haar buik.

'We hopen het allemaal.' zeg ik.

'Het is al twee dagen geleden dat we wat gegeten hebben. Wanneer krijgen we weer wat?' zegt Dana, een prachtig meisje om te zien (vroeger dan, voordat iedereen ingevallen wangen en ogen kreeg, door te weinig eten.) met donkerblond haar dat tot haar kont komt en groene ogen.

'Als Brittany vandaag niets vindt dan maak ik wel wat klaar.'

Precies nadat ik dat had gezegd, komt Brittany zelf binnenlopen, helemaal ingepakt in een kou tegendhoudend duikpak met twee enorme flessen vol zuurstof op haar rug, met duikbril op. Om haar middel hangt een riem met 2 enorme, scherpe messen eraan en een kompas. In haar hand houdt ze een paar flippers.