GREAT REVENGE.

BÖLÜM 1 -BAŞLANGIÇ.-

BÖLÜM 1
-BAŞLANGIÇ.-

Yaşarken öldüğünüzü hissettiniz mi hiç? Yada aslında hiç yaşamadığınızı? Yaşam için gerekli olan oksijenin bile size zarar verdiğini?
Bedenen yaşıyorum. Peki ya Ruhen?
Toprağın altında can çekişen bir ruhum var. Karanlığın içinde boğulmuş olan bir ben varım.
İntikam öyle bir şeydir ki masumun veya zalimin önemi yoktur.
İntikam öyle karanlıktır ki siz boğulana kadar sizi daha çok içine çeker.
Ben Lu Han.
İntikamın karanlığında sıkışmış, hergün bu karanlıkta daha çok ölen kişiyim.
Karanlıklar içinde sıkışmış olan hayat hikayeme Hoşgeldiniz.
Unutmayın!
Buranın Bir Çıkış Kapısı Yok.

~

"L-lütfen! Bırak k-kolumu... C-anım *hıgk* Canım A-acıyor!"

"Kapa Çeneni!"

Canım acıyordu. Tanımadığım bir adam tarafından sürükleniyordum. Korkuyordum. Çünkü bu adamların şakası yoktu.
Kolumdan çekerek beni bir duvara yasladı. Kollarını iki yanıma koyarak beni duvarla arasına hapsetti. Yavaşça bana doğru yaklaştı. Burnuma ağır bir sigara kokusu doldu. Birde Erkeksi ağır bir parfüm. Hafifçe kafamı kaldırıp yüzüne bakmaya çalıştım. Öldürücü bakışları vardı. Öyle derin bakıyordu ki tek bir bakışı sizi yakabilirdi. Siyah saçları gözlerini kapatıyordu. Dolgun büyük dudakları vardı. Yüzü etkileyici olduğu kadar korkutucu görünüyordu. Gözlerimi kaçırdım ve hafifçe dudaklarımı aralayıp konuşmaya çalıştım.

"B-benden ne İ-istiyorsun?"

"Kural 1: Sakın boş konuşma. Hatta gerekmediği sürece hiç konuşma. Anlaşıldı mı?"

"Oh? A-ma B-en.."

Elini çeneme koydu ve yüzümü kaldırıp ona bakmamı sağladı. Kulağıma doğru yaklaştı ve fısıldadı.

"Sana çeneni kapatmanı söyledim."

Konuşmaya çalıştım ama tek elinin arasına hapsedip sıktığı yanaklarım bunu engelliyordu.

"A-ah!"

Acıyla bağırdım. Geri çekildi ve kolumdan sıkıca tutup peşinden sürüklemeye başladı. Titreyen bacaklarıma engel olamadan arkasından yürümeye başladım. Siyah bir arabanın yanına yaklaştık. Hızlıca arka kapıyı açıp beni içeri doğru itti. Sürücü koltuğuna oturup arabayı sürmeye başladı. O kadar hızlı sürüyordu ki ağlamama engel olamamıştım. Gözyaşlarım ardı ardına akarken bağırdım.

"L-lütfen yavaş S-sür! L-lütfen B-ben *hıgk* B-en Çok K-korkuyorum! L-lütfen!"

"Sana kapa çeneni dedim Sürtük!"

"L-lütfen! Y-yalvarırım..."

"Eğer tek bir kelime daha edersen seni öldürürüm."

Sessizce dizlerimi kendime çekip ağlamaya başladım. Heryerim titriyordu. Nefes alışlarım düzensizdi. Yine lanet hastalığıma karşı gelemiyordum. Gözlerinin karardığını hissettim. Ah, hayır! Hayır sakın Luhan! Tut kendini! Sakın Bayılma!

En son hatırladığım şey başımın yana düştüğü ve gözlerimin kapandığıydı. Sonrası ise, sadece zifiri Karanlık.

~Yazar'ın ağzından.~
Luhan gözlerini açtığında beyaz bir odanın içinde buldu kendini. Hafifçe Doğruldu ve etrafına bakındı. Burası da neresiydi böyle? Gözüne ilerideki büyük dolabın önünde duran uzun figür takıldı. Bu O'ydu. Yavaş adımlarla bana doğru yaklaştı ve karşımdaki koltuğa oturup bakışlarını bana yöneltti.

"Nihayet uyandın. Kendindesin değil mi?"

"S-sen kimsin? N-neden... Neden B-beni buraya getirdin?"

"Adım Wufan. Ve sende Luhan'sın."

"Oh, E-vet. A-ma benden N-e istiyorsun?"

"Senden, seni istiyorum Luhan."

-1.BÖLÜM SONU.-