Dead Land: Survival of Death (ONHOLD)

Chapter 1

A/N: Some part of the story was inspired by some stories written by some famous writers here in wattpad. Just a heads up to all of you, baka may mapansin kayong pagkakatulad na scenes.

---

"Sa mga nakalipas na oras, nakapag tala na nang 4500 na kaso nito sa London." It was really all over the news, at alam kong maaring sa mga susunod na araw ay kukalat na ito sa iba't ibang bansa, kabilang na ang Pilipinas. It was a new kind of virus, another one. Inaatake ng virus ang utak ng tao.

"Ate? Anong oras tayo uuwi?" Kasama ko ang kaibigan ko ngayon, she ask me if i could accompany her. We're in her students house dahil nga sya ang tutor nito. At dahil nga naka leave ako sa trabaho ko ngayon, sinamahan ko na sya.

I'm a Psychiatrist and a Reserved Military Air Force. Nag leave muna ako dahil sa pagod. Sunod sunod ang mga nagpapakonsulta sa akin nitong mga nakaraang araw.

"Later pa. Pasensya ka na, Amaia. Wala kasi akong mahanap na sasama sa akin maliban sayo."

"Okay lang po 'yun, ate." Nginitian ko s'ya para mapa kalma.

Ibinalik n'ya ulit ang atensyon sa kan'yang studyante. Nag ring bigla ang telepono ko, nakita kong tumatawag sa akin ang kaibigan ko na si Meghan. She is a Medical Technologies.

Lumayo muna ako kila ate bago ko sagutin ang tawag. "Hello? Bakit ka napa-"

"Where are you?" Medyo kakaiba ang tono nang pananalita nya. Kinakabahan sya!

"Sa bahay nang studyante ni ate Reign."

"You should go to safer place now. Kalat na sa buong bansa ang virus. Papunta na ako sa bahay nila Cain."

"What? I thought-" Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko nang babaan nya ako nang telepono. What the fvck just happened? Wait. Safer place.

Kailangan na naming umuwi!

Nagulat ako nang may biglang kumalabog sa pintuan. Damn! Habang tumatakbo palapit kila ate, nag hahanap na ako nang pwede naming daanan palabas. Hindi kami maaring lumabas sa entrance at exit point dahil maaring mapalaban kami.

I know a limited information about the said virus dahil na i kwento ito sa akin ni Meghan. Pinag aralan na nila ito dahil ayaw na nilang mangyari na naman ang nangyari 10 years ago. It was year 2020.

"Ate, we need to go home now." Halos mapatalon sya nang may kumalabog na naman sa pinto. Dali daling pumunta doon ang nanay nang studyante ni ate. Shit.

Maya maya lang ay masisira na ang pinto.

"Amaia right?" Napatingin ako sa magulang nang bata. Tumango ako sa kanya. "There was a passage sa kwarto ko para makapunta kayo sa bubong. You need to go up there, pag narating nyo na ang itaas, may daan don pababa patungong garage, nandon ang sasakyan nyo." Naguguluhan akong tumingin sa kanya. Why is she saying this to me?

Nginitian nya ako."Save my daughter, tumakas na kayo."

"W-what? Noo! Lalabas tayong lahat nang buh-"

"Listen to me. I'm a doctor too. Alam ko kung anong epekto nang virus sa katawan nang tao." Tinaas nya ang isa nyang braso. She got bitten! "Kaya tumakas na kayo." Tumingin sya sa anak nya. "Baby! Listen to Mommy, sumama ka kila Teacher, okay? Magpakabait ka. I love you." Tumingin sya sa akin at kay ate. "Take care of her, okay?" Wala akong nagawa kundi tumango. Pinunasan ko ang mga luhang tumutulo mula sa aking mata.

Nahihirapan man ako, ngunit wala na akong magagawa. Tumingin ako kay ate. Tumango naman sya. She easily gets what i mean. Binuhat nya ang batang babae na umiiyak.