PROLOGUE
josh POV.
Hannah....
Hindi ko alam kung anong gagagwin ko sa mga oras na iyun.
Ang laki ng pinag bago nya mas lalosyang gumanda.
Nakatayo parin kami. Parabang tumigil ang oras sa mga sandaling iyun.nakatingin lang ako sa kanya ng deretso.
Sinubukan ko syang lapitan.ang buong akala ko ay lalapit din sya sakin ngunit nag kamali ako bigla nalamang syang nag madaling mag lakad papalayo samin sinubukan ko syang habulin ngunit.naramdaman kong may humawak sa balikat ko ng lingunin ko ito ay nakita KO si justin umiling ito na ang ibig sabihin ay pinipigilan niya akong habulin si hannah.
Kaya hindi ko nagawang sundan si hannah.
Umalis natayo dito dumadami ng ang mga tao sambit ni ken.
Kaya walanarin akong nagawa.
Ng makasakay na kami sa sasakyan ay hindi napigilang pumatak ng aking mga luha.
Iniisip ko tuloy bakit bigla nalamang akong iniwasan ni hannah.
"Nangako Ka sakin na hindi ka aalis sa tabi ko tapos ngayun babalik ka sa buahay para saan.para iwan ulit ako gaya ng ginawa mo saakin dati.nasan ka nung kailangan kita nasan ka nung kailangan ko ng makakausap nasan ka nung kailangan ko masasandalan wala.....wala....kaya siguro maabuti kung kalimutan mona ako"
Hindi ko alam ang sasabihin ko sa mga oras na iyun.
