Küçük kız bir kez daha ailesi ile kavga etmişti. Zaten ailesi için bir yaşam tarzı hâline gelmişti kavga etmek. Ama küçük kız için durumlar farklıydı. O her seferinde daha fazla kırılıyordu. Kırılsa bile kimseye söylemek istemiyordu. Etrafındakileri kırmak istemiyordu. Çünkü kırılmak çok can acıtıyordu. Her kavgada kızarık gözlerle diğerlerinin gözlerine bakıyordu. Bir umut ona acırlar diye onu rahatlatmaya çalışırlar diye. Fakat onların umrunda olmuyordu. Her şey kendisinin halletmesini bekliyorlardı. İşte ikinci kırgınlıkta burda başlıyordu.
