D A M L A

"bu duygu çok güzel..."

Gerçekten bu da kim böyle.Hayali bir erkek? Yoksa sadece halüsinasyonmu? Uhh..gene sorular.Sınav soruları bu kadar karışık ve zor olmuyor.Ama bir soru sadece tüm aklını dolaşıyor.

"Hatırlamadığım şeyleri bu erkek nasıl biliyor?"

– Kaza geçirdiğini hatırlamaman normal.Sonuçta ağır yaralandın ve beyin travması aldın.Gerçekten sert bi manevray dı. – diye ilave yaptı.

– Gerçekten ne söylediğini anlamıyorum.Kaza oldumu bilmiyorum.Kafam çok karışık...

Aniden zefiri karanlık aydınlandı ve ikisinin etrafında büyük yuvarlak bi şerit dönmeye başladı.Bunlar Minanın hatırlamadığı anılardı ve şeritin üzerindekiler Minanın nasıl kaza keçirdiği,nasıl yaralandığı ve son gözünü kapatışı gösteriliyordu.Gerçekten feci bi kaza.

– Y-yani şimdi ben ölümüyüm?

– Bir nevi evet. – kafasını yana doğru onaylar gibi yapıp sözüne devam etti – Peki Mina bunu neden yaptın?

– B-bunu ben yapmadım.. – tedirgin bi şekilde bunu inkar etti.

– Mina..Bunu bilerek yaptığını biliyorum.Ne kadar günah işlediğini de biliyorum ama bu çıkış yolu değildi.

– Ben..ben...hayatıma nefret ediyorum! O kirli hayatımı istemiyorum! Kirli...beni daha da aşağıya çekiyor du!

– Seni anlıyorum a-

– Beni ne sen ne de başka kimse anlayamaz.Hayatım boyunca sadece yalanla yaşamak zorunda kaldım.Artık ölmek istiyorum.Bir daha o hayatı yaşamak istemiyorum...

Gözlerinden yaşlar süzüldü.Ağlamak istemiyordu amma bu gam duygusunu da bastıramıyordu.Gerçekten de Mina hayatı boyunca çok günah ve yanlışlar yaptı.Her defasın da istemese de yapıyordu.İnsanlık işte.Günahkar bir kan,topraktan yapılmış bi beden..

– Hiç düşündünmü neden bura da olduğunu,neden bu yere düştüğünü?

– Bilmiyorum,soru ardınca soru geliyor..

– Mina beni hatırlıyormusun?

– Hayır..

– Ağaç ev. Saat 4:09 ruhlarımızın görüştüğü o ağaç ev. Sana bir gün seni yanıma alacağımı söylemiştim.

İşte o sorunun cevabı! Sonun da yavaş yavaş Mina hatırlamaya başlıyor,ve neden bu erkeği ilk görünce yüzünü tanımasa bile o sıcaklığı neden hissettiğini anladı.Ruhlar bir birlerini görürken aralarında bir bağ yaranır ve onlar bir araya gelene kadar bu bağ kopmaz.Adına ne değiliyor du..ıııı..ımmm...Hah evet...Buna Aşk deniyordu.Güzel ama bir o kadar zarar verici bir şey...

– S-sen o-o sun! A-ama nasıl? İkimiz demi öldük? B-bu imkansız!

– Hatırlamana çok sevindim Mina...ama malesef bende ölüyüm.

Herşey daha da anlaşılıyor ve gün yüzüne çıkıyordu.Bunlar Minayı hayli sakinleştirmişti.

– Peki şimdi ne olacak? Sonsuza dek buradamıyız?

– Hayır Mina,burdan çıkmak için seçimlerimizi yapmamız gerekiyor.

– Ne?

– Hayati seçim.Kendi hayatımızı belirlemeli ve yeniden doğmalıyız.Dikkatli ol. – naif sesle ne yapması gerektiğini anlatıyordu.

– Reenkarnasyon olmak için bir bedenmi? Kulağa yeni hayatın güzel olucağı geliyor – parlak gözlerini büyüterek daha da parlatıyordu.

– Evet Mina,senin yeni hayata başlaman için temiz bir şans.

– Ama ben buna layık değilim.Yine her şeyi batırıcağıma kesinlikle eminim.Daha bir temiz hayatı kirletmek istemiyorum...Kendi ellerimle yapacağım bir cehennem istemiyorum..

– Mina.Geçmiş hayatınla ilgili hiçbir bilgiye sahip olmayacaksın.Sana söz veriyorum,çok güzel bir hayat kuracaksın.Ruhumuz birleşene kadar çok güzel şeyler yaşayayacaksın.Sen istersen yapa bilirsin.

Bu sözleri ruh eşinden duymak Minayı çok motive etmişti.Artık ölmek ve kötü düşünceler yerine cennet gibi hayatı düşlüyor,ve bir gün ruh eşiyle yan yana geleceği güne can atıyordu.İçinde ki yaşam duygusu coşguya gelmiş,karnında kı kelebekler aniden uçuşmaya başlamıştı.

– Hazırım.Sayen de mutluyum ve şuan sadece tek bişey düşünüyorum.

– Ne düşünüyorsun? – diye mavimsi gözleriyle Minanı yüzünü inceleyerek

– Seninle bir gün görüşeceğimi ve onda herkesten daha mutlu bir insan olacağımı düşünüyorum... – diyerek ruh eşine sarıldı ve bir birlerinden ayrılıp başka hayatlara reenkarnasyon oldular.Bir birlerini tekrak bulmak umuduyla yaşayacaklar...