Dövüşçü kız

Dövüşçü kız(1)

Media- Açılay

Yüzüme yediğim sert bir yumrukla 1-2 adım geriye giderek sendeledim. Kendime gelmeyi beklerken bu sefer saçlarımdan tutulup karnıma atılan tekmeyi hissettim. Tekmenin etkisiyle yerimde biraz zıplamıştım. Bir kolumla karnımı tutarken acısının geçmesini beklersem dövüşü kaybedeceğimi anladım. Bu yüzden elimi karnımdan çekerek bana doğru tekme atmak isteyen kızın ayağını tutarak ittim. Sağ bacağımla  ayak bileğine vurarak yere düşmesini sağladım. Karnına oturarak yüzüne peşinsıra yumruklarımı indirdim.

"Lan!Sen kimsinde bana vuruyorsun?! Seni öldürürüm lan! Pisikopat derler lan bana!" Diye bağırdım. Kızı bayıltmıştım ama yine de vurmaya devam ediyordum.  Yine elimde bayılan kızı elimden almaya cesaret edemiyorlardı. Dövüş bitmişti. Kazanan belliydi ama yine de ben sinirimi alamamamıştım. Kızı elimden almaya cüret edene de istemeden de olsa zarar vereceğimi bilirlerdi.

Beni kızın üzerinden aldıklarında kızın kan içinde kalan yüzüne öfkeyle baktım. Sonra beni onun üzerinden almaya cesaret gösteren kişiye döndüm. O kişinin Ahmet olduğunu gördüğümde durdum. Buna cesaret edebilecek tek kişi oydu.

"Bırak beni lan!" Diyerek onu ittim. Ama karnıma sarılan kolları güçlüydü.

"Kızı öldürüceksin! Dur artık!" Diye bağırdı sertçe.

"Şimdiye kadar birini bile öldürmedim! Bu da ölmez merak etme! Bırak lan!" Diye bu sefer yüzüne yumruğu geçirdim. Beni bu sefer bıraktığında sinirimin geçmesini bekledim. Kıza baktığımda ayılttıklarını gördüm. Umursamadan ringten inerek çığlık atıp tezahürat yapan insanların arasından geçerek spor odasına doğru gittim. İçeriye girdiğimde boks torbasına doğru gittim. Hırsla boks torbasına vuruyordum. Elimin acısı umrumda değildi. Belimden hızla çekilip yere doğru düşürülmemle hızla beni düşüren kişiye baktım.

"Lan yine mi sen?!"

"Evet yine ben kankacığım." Dedi pişkin pişkin sırıtarak Ahmet.

"Bir daha bunu yaparsan!"   Gidip yüzüne yumruğu geçirecekken eğilerek yumruğumdan kurtulmuştu. Karnımda hissettiğim parmaklarla gülmeğe başladım.

"Lan oğlum bırak!" Dediğimde yere düşmem bir oldu. Hâlâ beni qıdıklayan parmaklar durmamıştı.

"Bir daha bunu yaparsam ne kankacığım?" Diyerek benimle birlikte gülüyordu Ahmette.

"Lan söz bir şey yapmayacağım dur artık!" Diyerek ellerini itmeye çalışıyordum. Zayıf noktamı bir tek Ahmet biliyordu. Ahmet yapılı biri olduğundan birtek onun gücü bana yetiyordu. Ahmet benim çocukluk arkadaşımdı. Yetimhanede tanışmıştık. Sonra zaten 1 yil sonra yetimhanede ayrılsakta da şimdiden ayrı ev tutsak diye düşünerek yetimhane müdürüyle anlaşıp ayrı eve çıkmıştık. Benim olmayan kardeşim gibiydi Ahmet.

"Tamamdır." Diyerek kendini sırtüstü yanıma atmıştı Ahmet.

"Yalnız kızın hali perişan." Dedi gülerek.

"Farkında değildim biliyorsun." Dedim ona bakıp kahkahalarımı keserek.

"Biliyorum... İlaçlarını aldın mı?" Diye sorduğunda kafamı hayır anlamında salladım.

"1 gün ya, sadece 1 gün evde olmadım. Yine mi ilaçlarını içmedin?!" Dedi sinirle doğrularak. (doğurarak diye okumayın benim gibi 🙄)

"Unuttum." Dedim bende doğrulup büyük camdan dışarıya bakarak.

"Açılay o ilaçlar olmadan sen sen değilsin. Anla bunu artık. Dövüşü bırak diyorum bırakmıyorsun. Tedavi ol diyorum olmuyorsun. En azından ilaçlarını iç! Çok mu şey istiyorum?!" Diyerek ayağa kalktı. Tek dizimi kırarak dirseğimi dizime koydum. Topladığım saçlarımı açarak karıştırdım.