[Klaus elindeki feneri
yüzüne tutar]
Klaus: Ben karanlığın tam kendisiyim! Kork benden!
Caroline: Gece uyurken bir anda bana sarılıyorsun Klaus..
Klaus: Sen benim karanliklar ordusundaki kumandanımsin. Bu orduyu beraber yönettiğimizden.
[Yerde battaniyeye sarılarak
uyuyan çocuklarını gösterir]
Caroline: Bu karanlıktan korktuğun gerçeğini değiştirmiyor
Klaus: Belki sarılma bahanesi ile öyle yapıyorumdur ;)
