လူသားတိုင္းဟာအခ်စ္ဆိုတဲ့ျခံဳလြွာတစ္ခုကိုအျမဲမျပတ္ျခံဳထားခ်င္ၾကတယ္။အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကိုလြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်င္ၾကတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္းလူသားထဲကလူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္အခ်စ္ဆိုတဲ့ျခံဳလႊာတစ္ခုကိုျခံဳထားၾကည့္ခ်င္ခဲ့တယ္။မႏူးမနပ္အေတြးေလးေတြနဲ႔အခ်စ္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကိုဖြင့္ဆိုၾကည့္ခ်င္ခဲ့တယ္.......သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့အခ်စ္ဆိုတာလိပ္
ျပာေလးတစ္ေကာင္လိုေကာင္းကင္ေပၚမာလြပ္လပ္စြာပ်ဲသန္းခြင့္ရိွေနေပမဲ့က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကခက္ခဲေနခဲ့ပါတယ္......ဒါေၾကာင့္အခ်စ္ကိုက်ေနာ္ထိပ္တလန္႔
လန့္နဲ့႔စူးစမ္းေလ့လာၾကည့္ခဲ့တယ္..................................,.....သစ္ရြက္ကေလးေတြေႂကြ...ေလတေဝ့ေဝ့နဲ႔
ေႏြရာသီရက္ေလးတစ္ရက္ရဲ႕ညေနခင္းေလးမွာကြၽန္ေတာ့္အတြက္အမွတ္တရေလးေတြနဲ႔ျပည့္နက္ေနၿပီးကန္ေရျပင္ေလးရဲ႕နေဘးရိွေညာင္ညိဳပင္ေလးရဲ႕ေအာက္မွာရိွတဲ့ခံုတန္းေလးေပၚကိုက်ေနာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္........က်ေနာ္ေရာက္လို႔မွမ
ၾကာေသးပါဘူး.....ကန္ေရျပင္ေလးရဲ႕မနီးမေဝးေနရာမွာရိွေနတဲ့ခေရပင္ေပၚမွဥဩငွက္ရဲ႕တြန္ၾကဴးသံေလးကက်ေနာ့္နားအတြင္းသို႔ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္.....ေဆြးျမည့္ေနတဲ့က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေလးကဘယ္ေနႏိုင္ပါေတာ့မလဲဗ်ာ.....ဥဩငွက္ရဲ႕တြန္ၾကဴးသံကိုၾကားရတာေၾကာင့္က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာဘာရယ္မသိဝမ္းနည္းလာတယ္......က်ေနာ့္မ်က္အိမ္ထဲကလဲေဆြးေျမ့မ်က္ရည္ေတက်လာတယ္.......ထိုအခ်ိန္မွာက်ေနာ့္စိတ္ထဲကိုအေတြးမ်ားစြာဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္...အေတြးဆိုတာထက္ေနာင္တလို႔ေျပာလွ်င္ပိုမွန္မည္ထင္မည္............လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းတဲ့ဒီကန္ေရျပင္ေလးမွာတစ္ခ်ိန္ကၾကည္ႏူးစရာေလးေတြနဲ႔ျပည့္ႏွပ္ေနခဲ့တာ....အခုေတာ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေၾကကြဲစြာနဲ႔ရိွေနရတယ္..........က်ေနာ္အေတြးေတြမဆံုးေသးခင္မွာဘဲနာရီကိုျပန္ၾကည့္မိလိုက္သည္.......,..........၆နာရီထိုးေတာ့မည္ျဖစ္သည္.....ေနကလည္းဝင္လုဆဲဆဲ...
ဝင္ခါနီးေနမင္းႀကီးရဲ႕ဂုဏ္ရိွန္ဝါေၾကာင့္ကန္ေရျပင္ေလးလည္းနီျမန္းေနေလၿပီ....က်ေနာ္လည္းပါးထက္မွာစီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္စေလးတစ္စက္ႏွစ္စက္ကိုသုတ္ကာ...ကားရိွရာသို႔ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္....ကားေပၚေရာက္ေတာ့ကားစက္ႏိႈးကာအိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့သည္.......အိမ္ျပန္လမ္းမွာလည္းဝမ္းနည္းမႈမ်ားစြာနဲ႔ေတြးရင္းေတြးရင္းမ်က္ရည္ဝဲမိလာရျပန္သည္.......အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔တန္းဝင္ကာအိပ္ရာေပၚသို႔လွဲခ်လိုက္တယ္......က်ေနာ့္ကိုယ္ကသာအိပ္ရာေပၚမာရိွေနေပမယ့္က်ေနာ့္စိတ္ကေတာ့ကန္ေရျပင္းေလးစီသိုေရာက္ေနတယ္.....မထင္မွတ္တဲ့အမွားေလးတစ္ခုေၾကာင့္နားလည္မႈလြဲခဲ့ရတဲ့က်ေနာ့္အခ်စ္ေရးကိုေတြးရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္........................
.''..သားေလးေရ...သားေလး..ေက်ာင္းသြားရမယ္ေလမထေသးဘူးလား....''
ေမေမ့ရဲ႕ေအာ္ႏႈိးသံေၾကာင့္က်ေနာ္အိပ္ရာမွထၿပီးေရခိ်ဳးခန္းသို႔ဝင္ခဲ့တယ္......ထို႔ေနာက္ေရခ်ိဳး....မနက္စာစားၿပီးက်ေနာ္ေက်ာင္းကုိသြားတယ္.......................................
က်ေနာ္ကYAU uniကThird year ေက်ာင္းသားတစ္ေရာက္ပါ.....က်ေနာ္ကအေပါင္းအသင္းသိပ္မမက္ဘူးဗ်.......အ့ေၾကာင့္အေပါင္းအသင္းလဲသိပ္မရိွဘူးက်ေနာ့္မွာအခင္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔၂ေယာက္ဘဲရိွတယ္....သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔မေတြ႔တာလဲ၂လေလာက္ရိွၿပီဗ်......၂လဆိုတဲ့အခ်ိန္ကမၾကာဘူးဆိုေပမယ့္အေနေဝးရင္ေသြးေအးသြားတတ္ၾကတာကမ်ားတယ္ေလ......အခုေတာ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲေပါ့..........ေက်ာင္းဝင္းထဲကိုဝင္လိုက္ျပီဆိုတာနဲ႔အမွတ္တရေလးေတြကက်ေနာ့္အေတြးထဲကိုတန္းဝင္လာေတာ့တာဘဲ.......က်ေနာ္အေတြးေတြနဲ႔လမ္းေလ်ာက္ေနတုန္းမွာဘဲက်ေနာ့္အေ႐ွ႕မွာလူႏွစ္ေယာက္ရပ္ေနတာကိုေတြ႔လိုက္တယ္....သူတို႔က်ေနာ့္အမည္ကိုေအာ္ေခၚေနၾကတယ္.....က်ေနာ္လန္႔သြားတာေပါ့ဗ်ာ........
"ဟ...ဘယ္သူေတြလဲလို႔...မင္းတို႔ပါလားကြ"..".ေအးဟုတ္တယ္ကြ.....မင္းကဘာေတြမ်ားေတြေနလို႔ငါတို႔ေခၚတာကိုခ်က္ခ်င္းမၾကားရတာလဲကြ".....က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေမၿပီေလဗ်...က်ေနာ္လည္း"..မေန႔ညကညဥ့္နက္သြားတာ....အိအ္ေရးမဝလို႔ေလ...ေခါင္းနည္းနည္းမူးေနတာ....အ့ေၾကာင့္မၾကားမိလိုက္တာ.."က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အ
မည္ေတကေတာ့'သူရ' နဲ႔ ' နတ္႐ႈိင္း'တဲ့ဗ်....'.သူရ'ကေပ်ာ္
ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္...စာၾကက္ရမွာပ်င္းတယ္...ေကာင္မေလးေတြေတြ႔ရင္ဖြန္ေၾကာင္တယ္......"နတ္႐ႈိင္း"..ကေတာ့'သူရ'လိုမဟုဘူးဗ်.....စာလည္းႀကိဳးစားတယ္..အသံုးျဖံဳးလည္းမၾကမ္းဘူး...က်ေနာ့္ကိုလည္းဂ႐ုစိုက္တယ္ဗ်..........
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအေဆာင္တစ္ခုထဲမာေနၾကတာ........
က်ေနာ္လည္းအေဆာင္မွာေနခ်င္တာ....အိမ္ပမိဘေတြကေပးမေနဘူးေလ....အ့ေၾကာင့္အိမ္ကေနဘဲတက္ရတာ....
.................ဒါနဲ႔ဒီဇာတ္လမ္းမွာအဓိကေနရာကေနပါမဲ့က်ေနာ့္အမည္ကေတာ့"ရန္မ်ိဳး"ပါဗ်................😁😁😁
