Ghio's POV
*flashback*
Dr.: Sorry Mr. Gomez but I have to tell you this. There's no cure. At malala na din ang sakit mong yan.
Me: I expected that response. Ang gusto kong malaman ay kung hanggang kailan.
Dr.: Walang kasiguraduhan ang sakit mong yan. Pwedng after 3 months? 1 year? Your a lot blessed kung aabot pa 3 to 4 years. I'm sorry.
*ends of the flashback*
"Ayun ang dahilan kung bakit ako nakipag-hiwalay kay Lira nung una... Hindi naman talaga para masubok ko ang pagmamahal nya sa akin.. Natakot kasi ako na baka, bukas mawala nalang ako bigla sa kanya.... Kaya sinaktan ko siya ng ganun katindi kasi alam kong mas masasaktan sya pag kinuha na agad ako ng hindi man lang ako nakapagpaalam...
Eto din ang dahilan kung bakit pinakasalan ko siya agad-agad. Konting oras nalang ang natitira sa akin... Nararamdaman ko iyon.
Kailangang, masanay na sya ng wala ako. Ngayon pang mag-asawa na kami.. Kaialangang kayanin nya kahit wala na ako... At isa nalang ang paraan na naiisip ko..." -napabulong ako...
Nasa boracay sya ngayon. *sniff* Nararamdaman ko na ang kirot... Alam kong bibigay na ako, maya-maya lang...
*pi-nlay ko na ang theme song namin*
*inihanda ko nadin ang lahat ng kailangan nyang malaman*
*calling mom...*
"Hello nak? Bakit? Anong problema?" -mom
"Ma, Help me... H-hindi ko na.." -me
Hindi ko na kaya, ang hirap na masyado magsalita.. Sobrang sikip na...
"Hello? N-nak! On the way na ako... Pupuntahan kita jan..." -mom
"Ma, S-sabih... mo k-kay L-lir... M-mahal n-na m-m-mahall k-ko siya... Ma..." -me
"Hello? Helllo?" -mom
"HELLO! Nak, sumagot ka.... *sniff*" -mom
*hngggggggg~*
---
END
Writer: @Sheistaken
Book Cover: @Liorsky
