benim
ettiğim
dualar
vardı
kim bilir,
hangi satırın,
tozlu raflarına saklandı
ama
biliyorum,
onları
duyan
biri vardı
kendisi
benimle
aynı
düşünceyi
paylaşandı
o,
beni
öldürendi
o,
beni
kahredendi
kendisi
emirleri
dinlenmediğinde
sinirlenendi
duaları
duymayandı
insanları
umursamayandı
beni,
yanlış
yazdığı
şeyi
elinde
silgi
olmasına
rağmen
silmeyendi
silmesini
umdum
umduğumla
buldum,
kahroldum
bana,
insanların
ortasında
karların
arasında
mevsimim
son
kış
iken
bir
ağıt
yaktıran;
nefis
bir
duanın
altında da
kurban
olarak
adayandı
kimseler
dönüp
bakmadılar
bile
bana
ellerini
açtılar,
sadık
rolünü
oynadılar
kulaklarını
kopardılar
ve
seslerimi
kıstılar
duyulmadım,
görülmedim,
bilinmedim
sadece
biri
duydu,
gördü,
bildi
beni
ama,
onunda
amaları
vardı
ona
göre
herşey
bilinmek
zorundamıydı?
ben,
ben,
sadık
olmayan
ben,
tanrının
en
büyük
keşkesiydim
ve,
biri
üstüne
bir
keşke
sürmüşse
eğer
artık
o
seneryoyu
düzeltemez,
keşkesiz
hâlâ getiremezdi
ve,
tanrıda
bilirdi
bunu,
bir
kere
yaratmıştı,
sonuçta
ve
artık
bu
seneryoyu
bu
saatten
sonra
baştan
yazamazdı
.
