𝐏𝐀𝐑𝐀𝐍𝐎𝐈𝐀 /𝑡𝑎𝑒𝑘𝑜𝑜𝑘 𝑓𝑓/

𝑝𝑎𝑟𝑡1

18 Οκτωβρίου 2018

"111001101"

"001111013"

"3"

Ο νεαρός που σιγομουρμουριζε αυτά τα νούμερα σηκώθηκε πανικόβλητος στον αριθμό τρία που προσθέθηκε.

Το μυαλό του έτρεχε σε διάφορες θεωρίες και σενάρια για τον καινούργιο αριθμό. Κανονικά δεν ήταν δυνατόν να προστεθεί ένας διαφορετικός αριθμό εκτός του μηδέν και το ένα, και αυτός ήταν ο λόγος που πανικοβλήθηκε όταν άκουσε τον αριθμό τρία.

Ο νεαρός Jimin ηλικίας δεκαεννέα ετών βρισκόταν στην ψυχιατρική κλινική με σχειζοφρενεια. Ήταν σε σοβαρό στάδιο, έπρεπε έλεγαν να μπει στην κλινική. Ήταν ο "τρελός" όπως τον αποκαλούσαν όλοι, εκείνος που έβλεπε και άκουγε παραφυσικά πράγματα.

Μια νοσοκόμα εκεί κοντά τον πλησίασε να τον καθησυχάσει καθώς αυτός τριγυρνούσε φοβισμένος γύρω από το κρεβάτι του. Επαναλάμβανε συνέχεια τον καινούργιο αριθμό, ήθελε να βρει τι προκάλεσε την προσθήκη του στα δυαδικά νούμερα του.

Προσπαθούσε να εξηγήσει στην νοσοκόμα το ποσό σημαντικός ήταν εκείνος ο αριθμός, το τι μπορούσε να σημαίνει αλλά η νοσοκόμα φυσικά και δεν τον άκουγε, ήταν και εκείνη ένα από εκείνα τα άτομο που τον αποκαλούσαν "τρελό".

Είχε συνηθίσει άλλωστε εκείνη την συμπεριφορά του ασθενή, να σιγομουρμουριζε τους ίδιους δύο αριθμούς χωρίς οι ίδιοι να ακολουθούν κάθε φορά κάποιο μοτίβο.

Σχιζοφρενής και σε κλινική. Μόνο από αυτά τα δύο κανείς δεν θα μπορούσε να τον πιστέψει, αυτόν και τις παρανοϊκές θεωρίες του. Φυσικά, ούτε και σαν άνθρωπος χωρίς σχιζοφρένεια θα τον πίστευε κάποιος.

"1101111101"

Δεν ξαναεμφανίστηκε ο αριθμός τρία,σκέφτηκε. Ήξερε πως κάτι είχε "σπάσει", ήξερε πως για κάποιον λόγο προσθέθηκε ο αριθμός τρία, αλλά ποιος ήταν εκείνος ο λόγος;

_ _ _
_ _ _

Ώρες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που είχε κάνει διαλλειμα. Τα μάτια του είχαν θολώσει από την κούραση εμποδίζοντας τον από το να βλέπει καθαρά.

Μπροστά από έναν υπολογιστή με στοίβες χαρτιών και σημειώσεων απλωμένα σε όλο το γραφείο του, προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην κατάρρευσει από την κούραση.

"Σχεδόν τελειώνω"

Ήταν χαρούμενος που θα έβλεπε τον αγαπημένο του να ζωντανεύει μπροστά του, και ας ήταν σε έναν ψηφιακό κόσμο. Ήξερε πως ο χώρος της φαντασίας του και τα οράματα του δεν του αρκούσαν, ήθελε να τον μετατρέψει σε μια "αληθινή" φιγούρα με την βοήθεια της τεχνολογίας.

Η δημιουργία ενός προσομοίωτη, ήταν πιο δυσκολη από ότι φανταζόταν, αλλά δεν δίστασε από το να κάτσει να μάθει τα πάντα για την δημιουργία ψηφιακών κόσμων ετσι ώστε να δημιουργήσει έναν για το πλάσμα της φαντασίας του.

Περασμένες μεσάνυχτα και είχε μια επιθυμία να τον ξαναδεί. Ερχόταν πολλές φορές, εμφανιζόταν κάθε φορά σε καθημερινή βάση. Φυσικά γνώριζε πως δεν ήταν παρά ένα άτομο που είχε δημιουργηθεί από το μυαλό του αλλά ποιος πίστευε ότι θα ερωτεύοταν την φιγούρα κάποιου ανύπαρκτου.

Θα ακουγόταν παράλογο αν έλεγε σε καποιον πως με τον αγαπημένο του είχε τόσες αναμνήσεις, όλες τους ταίριαζαν τέλεια στην πραγματικότητα, η σχέση του με αυτόν επειρεαζε την πραγματικότητα. Ένα χάσμα ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα είχε δημιουργηθεί, ήταν εκείνος που το μυαλό του προσαρμοζε οράματα στην πραγματικότητα κάνοντας τα να φαίνονται αληθινα.

Θυμήθηκε το πώς δεν είχε πάει να επισκεφτεί τον φίλο του με τόση δουλειά, ένιωσε άσχημα, ήταν ο μοναδικός φίλος του ήθελε να πάει να τον δει.

Θέλησε να πάει να ξαπλώσει μήπως τον ονειρευόταν άλλωστε η αυριανή μέρα θα ξαναεπαναλαμβανοταν όπως η σημερινή. Δεν είχε κάποια άλλη επιλογή ούτε σιαλλος, δεν γινόταν να αφήσει την δουλειά του , δεν γινόταν , όχι τώρα που πλησίαζε το τέλος της.

Ξάπλωσε στα κρύα παπλώματα του και έκλεισε τα μάτια του.

"Θα σε δω επιτέλους"

----
----

Γεια άνθρωποι, τι κάνετε;

Καλώς ορίσατε σε μια καινούργια ιστορία χωρίς μέλλον.

Αυτή η ιστορία παίζει να είναι άνω των σκιλλς μου,σόου ας περιμένουμε όλοι την σίγουρη αποτυχία.

Το εξώφυλλο γκαις είναι συνεργασια των ανύπαρκτων σκιλλς μου και του εαυτού μου.

Οκει τώρα σταματώ να κακολογω την ιστορία--

Σαν ιδέα τώρα που την ανέπτυξα είναι πολύ ωραία και πραγματικά μου άρεσε αλλά δεν ξέρω πως θα βγει όταν θα την γράψω.

Αυτά λοιπόν, αντιοοος ✨