Faithful Waves (Catanduanes #4)

Prologue

Prologue

Ang pag-alpas ng malamig na hangin mula sa dagat ay nag-bibigay saken ng kapayapaan ngayon.

How can wind be like this? Wind can be free... pero sa bawat dama at ragasa nito saakin ay may kaakibat na pahiwatig.

The wind has a voice. A voice that always want to share to everyone. Know the meaning of itself.

Kung meron bang bagyo, kung paano kainit, the wind will be silent.

And how it tornade the painful and lovely nature.

Napapikit ako ng madama ang malamig na hangin. Agad akong napahawak sa magkabila kong braso na animo'y makakahanap doon ng kunting init.

"I wish I can be wind someday." I wish. Minulat ko ang mata at nilibot iyon sa kabuuan ng beach resort kung nasaan kami ngayon.

"Medeliza, it's cold. Come here, daughter." Like the wind. His cold voice always gives me shiver on my spine. 

Mabilis akong lumapit dito. Suot ang puting damit dahil sa dinaluhan naming kasal ngayon.

My friend Alexandria Keith saw us and gave me a wave and a brightest smile but I can't smile back because the touch of this man like a thunder.

"Dad, c-can I be with... them?" I asked. Napagawi ang tingin ko sa bagong kasal na si Jackson. He's busy with his wife and their son.

I wish I found mine too.

Binalik ko ang tingin kay daddy na nakatingin din sa bagong kasal.

"Bakit ba kasi nandito tayo, Madeliza?"

I pursed my lips. Naigalaw ko na lamang ang wine glass na naglalaman ng tubig sa lamesa namin. Hindi masagot ang sagot ng ama at ininom na lamang iyon.

I just want to see him.

How happy he is.

Napabaling ako sa upuan ng kaibigan ko at laking gulat ko nang magtama ang tingin namin kaya mabilis akong napaiwas ng tingin.

"Can we leave now? It's so cold."

Mabilis akong bumaling kay daddy at inalalayan na itong tumayo. Kahit man mag-tanong siya ay siya pa rin masusunod.

Dahil ampon lang naman ako.

Ano nga bang magagawa ng isang ampon sa pamilyang nagpakaen saken sa loob ng dalawampu't-anim na taon?

Crisostomo Nataniel Olino. A great president of Olino Engeneering Corporation. Masyadong abala sa pag tatrabaho kung kaya't nag-ampon nalang.

But I never felt that I have a family.

Nag-hanap lang ata ito ng tagapag-mana ng kanyang kompanya.

Napansin ata ng kabilang table ang pag-tayo namin ni Daddy kaya mabilis na lumapit saaken si Keith.

"Aalis na kayo?" May bahid na lungkot ang boses nito. Marahan na lamang akong tumango. Dahil nahihiya ako dahil wala pang halos dalawang oras ay aalis na kami.

"Why? You don't want the food?" Baritonong tanong ng lalaking kakadating lang sa likod ng kaibigan ko.

Napaiwas na lamang ako ng tingin.

"N-no. My dad is not feeling well. If you'll excuse us." Tumalikod na ako dahil nauna ng naglakad si daddy kasama ang nag-aalaga dito.

"Or you don't want to see me, Medeliza?"

Napahawak ako ng mahigpit sa channel kong bag.

I don't know. Ang bilis ng dagundong sa aking dibdib ay nagbibigay saken ng kahinaang lumingon.

Akala ko ba ay nakalimutan ko na ang sakit?

I've been faithful. But he gave me the pain that I don't deserve.

Matalim akong lumingon dito at tinaas ko ang kilay ko.

"Why would I? Is that precious?" I asked. Napalingon na lamang ako sa kaibigan kong seryosong nakatingin saaken.

Wala akong maitatago dito.

"Medeliza!"

Rinig kong tawag saken ni daddy kaya  pinili ko na lamang tumalikod.

Tulad ng mga alon na iisa lamang ang kasalukuyan.

Yun ay bumalik sa kanyang sariling tahanan.

Nasa kalagitnaan ng pag-lalakad ko ay  ang paghablot ng palapulsuhan ko kaya napabaling ako sa kung sinong pilato ang humawak nun.

"You will back to me." Matigas na sambit nito.

Ramdam ko ang hinga nito saaking pisngi. Tinaliman ko ang tingin dito.

Dahil kong noon ay mahina ako ngayon... ay hindi na.

Pero ang kinagimbal ko ay ang mabilis na paghalik nito sa pisngi ko and saying hurtful words after.

"Like a faithful waves, Medeliza... you'll mine."