Chan, elindeki yedi sayfası dışında tüm sayfaları koparılmış deftere bakarken gözünden birkaç damla yaş defterin kapağına düştü. Minho'nun intihar etmesinin üzerinden tam bir yıl geçmişti. Bir yıl geçmesine rağmen defteri okuyacak cesareti kendinde yeni bulmuştu.
Son bir haftayı çok iyi hatırlıyordu. Minho'yu intihara sürükleyen yedi günü. Onu üzdüğünü biliyordu ama önemsememişti. Tüm odak noktasını Felix yapmıştı, Minho'dan bir gün sonra Chan'ın yaptığı trafik kazasında ölen Felix.
Chan, kalbinde hissettiği ağrıyla derin nefesler almayı denedi. Sadece denedi. Hıçkırıkları nefes almasını engelliyordu.
Farkındaydı, iki gencin onun yüzünden ölümü kalbine ağır gelmişti.
Zamanı geriye sarıp o hataları yapmamak istedi. Minho'ya karşı değişmemeyi, sevdiğini unutmamayı, öldüğünü öğrendiğindeyse Felix'le kavga edip kaza yapmamayı. Ama nafileydi. Zamandı bu, geri veya ileri sarılamaz sadece olduğun zamanı yaşardın.
Daha fazla dayanamadı. Kalbindeki ağırlık taşıyabileceğinden çok daha fazlaydı. Minho ve Felix'in yanına gitmek istedi. Onu yanlarında isterler miydi, hayır istemezlerdi ama yine de onların yanında olmak istedi. Bulunduğu yerden aşağıya doğru bir adım daha yaklaştı. Aklına dolan anılarla gözlerini kapatıp, son kez gülümsedi. Sonraysa etraftaki insanların çığlıkları ve yerde yatan cansız kanlı bir beden.
•••
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
