Wat!?!

What The Hell...

"Jace, kom je mee de hond uit laten?" vroeg ik aan haar.

"Ja hoor, wacht even."

Ow laat ik eerst maar eens wat over mezelf vertellen. Nou ik ben dus Lucy, Lucy Samantha Faeren. Ja ik weet het, een helle rare achternaam,maar mij maakt het niet uit.

Ik ben dus Lucy en ik ben 13 jaar oud en ik heb een hond, Doede en een havik, Laeren.

Ik woon niet zoals de meeste mensen bij hun ouders maar ik woon bij een kindertehuis. Ik ben als baby tevondeling gelegd en Laeren zat bij me met een kaartje en zijn naam, vandaar ook die rare naam.

Bij dat kaartje stond ook dat ik Lucy Samantha Faeren heette en dat mijn ouders jammer genoeg niet voor mij konden zorgen door bepaalde omstandig heden.

O ja, ik heb ook nog een groote passie voor dansen en (al zeg ik het zelf) ben ik er best goed in. Het is dan ook het liefste wat ik doe en ik zou er alles, nou ja bijna alles voor over hebben om samen met mijn beste vriendin kampioen te worden.

Over mijn beste vriendin gesproken, zij is mijn beste vriendin en we zijn nu soort van elkaars familie, want zij heeft ook niemand meer.

Ze heet Jacely (Jacey voor mij) Loiase. Ook al zo'n rare achternaam.

Jacey is toen ze drie was hier gekomen en sindsdien is ze mijn beste vriendin. Jacey's ouders waren omgekomen in een auto ongeluk en ze had geen naaste familie meer die voor haar kon zorgen.

Jacey en ik zitten in een groep, een dans groep. We doen mee aan wedstrijden en Jacey en ik zijn daarvan de beste twee.

Maar weer even naar de realietijd. Tijd om Doede uit te laten.

"ffftt... Doede kom eens bij het baasje, we gaan even wandelen." riep ik naar Doede. Hij kwam er meteen aan en ging voor me zitten voor zijn brokje.

"Slimme hond. Kom je Jacey?" zei ik tegen haar. "Ja kom er aan!" hoorde ik vannuit de gang terwijl Doede en ik buiten stonden.

TIJDJE LATER IN HET BOS...

"Lucy?" hoorde ik naast me. "Ja?" zei ik met een bibberende stem. " Weet jij waar we zijn? De bomen hier zijn echt heel groot en ik vindt het eng worden." "ja ik ook." Zachtjes hoorde ik Jacey huilen. "Ssst, stil maar Jacey, het komt allemaal weer goed. Ze zijn nu vast al aan het zoeken" probeerde ik maar ik wist zelf ook wel dat ze ons niet konden vinden. We zaten er daarvoor veel te diep in het woud.

"Weet je het zeker?" vroeg Jacey nu. Hoe kon ik hier nou tegen liegen. Dus ik bleef maar stil. "Nee dus! W zijn verdoemd!" "Nou, dan kunnen we denk ik maar beter een schuilplaats gaan zoeken. Fft! Doede, Laeren! komen, we gaan slapen." zei ik zachtjes. Ik wist dat ze me toch wel hoorden met hun gehoor.

We zaten tegen een boom aan met Doede naast ons om ons warm te houden en Laeren ging wat eten en zat op de uitkijk.

"Opstaan jullie!" hoorden we oppeens iemand schreeuwen. "Laat me slapen ik wil niet naar school!" riep ik en ik draaide me om op mijn buik. oppeens hoorde ik Doede grommen en ik werd meteen wakker. "Stil maar Doede, wat is er jongen?" en toen kwam het allemaal terug. De hond uitlaten, een slaapplek vinden en Doede die ons warm hield. "fft! Laeren komen!" riep ik. Toen pas zag ik de mensen staan. Of waren het wel mensen?

Ik keek naar Jacey en ik schrok me dood. Haar haar was lichter, haar vingers langer en sierlekker en ze had, ze had punt oren. "J-j-jacey w-w-wat is e-er met je haar gebeurd?!" riep ik uit. "Je hebt punt oren!" Jacey keek me raar aan en toen verschrikt. "Lucey je hebt freaking punt oren! Zoals Peter Pan!" "Wie is Peter Pan en wat doen jullie hier?" vroeg de vreemde jongen. Nu keken wij hem raar aan en toen kwam Laeren aan gevlogen.

"He grote jongen. Lekker gegeten?" vroeg ik hem terwijl ik hem knuffelde. "Wat doen jullie met een vlieggaan?" vroeg die vreemde jongen. "En wat doen jullie hier?" vroeg hij weer. "Uhm, nou dit is mijn havik als je die soms bedoelt en wij waren Doede aan het uitlaten, maar toen rende hij een konijn achterna en nu zijn we de weg kwijt." zei ik ongemakkelijk. Vind je het gek, die mensen hadden rare kleding aan, zaten op paarden en hadden zwaarden om hun middel zitten. "Jullie zijn mens?" vroeg hij verbaast. "Nee we zijn vampiers." Jacey droog. "Natuurlijk zijn we mens!" riep ze nu boos.

"Volgens mij zijn ze niet hellemaal mens meneer." zei er een. "Tuurlijk zijn we wel mens zijn jullie ziek ofzo of hebben jullie een hersenschudding?" riep Jacey boos. Ze werd noggal snel boos. "Rustig Jacey, de paarden worden anders bang." gelijk was ze stil,want Jacey had wen noggal groot zwak voor paarden en werd dan altijd rustig.

Die jongen keek me raar aan en Jacey liep naar het voorste paard toe. Jacey werd altijd toegelaten door een paard, niemand wist waardoor, maar zei kon het.

"Wat doe je? Geen stap verder!" riep de vreemde jongen. Jacey liep gewoon door als een halve gare. "Zou ik maar niet proberen." zei de jongen weer, maar Jacey liep gewoon door. "Als hij je bijt is het je eigen probleem!" riep hij kwaad. "Wees eens stil." zei ik geërgeerd naar hem. "Kijk en leer."

Jacey stond voor het beest en die liet haar eerst wachten en kwam toen naar haar toe en aaide haar.

"Hoe, hoe..., hoe deed ze dat?" vroeg hij aan zijn maten. "Ik weet het ook niet, maar het lukt haar altijd en ze hoeft nooit moeite te doen." zei ik tegen ze.

"Hoe verstond dat mens u meneer?" vroeg een jongen. "Nou, DAT MENS heeft oren om te horen en daarmee verstond DAT MENS hem gewoon en precies daarmee kon ik jou dus ook horen!" riep ik boos. "En ik sta gewoon hier hoor!" riep ik nog bozer. Wat denken ze wel niet? Eerst me wakker maken dan me de stuipen op het lijf jagen door hun look en dan Jacey en mij, onze 'verandering'. "O ja Jacey we moeten naar huis en hoe komt het in vredesnaam dat we er zo anders uit zien?" vroeg ik aan haar. de jongen antwoorde met een antwoord waarvan ik best wel schrok.

"Dat komt omdat jullie half elfen zijn."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

En? Wat vonden jullie?

Sorry als er typ fouten in staan maar ik heb dit met mijn mobiel geschreven ^^

VEertel me wat jullie vonden. Volgend hoofdstuk komt.