A Midwife's Nightmare

Nightmare

"Thank you po ulit Ms... Or Mrs. Midwife?" Pagpapasalamat ng isang babae sa akin bago sila maglakad papalabas.

"Haha! Ms. Miracle po." Pagtatama ko na may kasamang pagtawa.

Habang ako'y nakatayo sa pintuan masaya kong pinagmamasdan ang isang pamilyang kalalabas lang sa Center at bitbit-bitbit ng babae ang kaniyang first baby at pinapayungan naman sila ng isang lalakeng masayang-masaya rin.

Pinanood ko silang umalis papalayo hanggang sa tuluyan silang mawala sa paningin ko. 

It's been five years since I got my job and also my dreams. I want to be a nurse midwife, and look, I'm already here.

I love my job, I love to watch those smiles from the moment they finally touched, kissed, hugged and saw their babies. 

I'm happy to see those tears of joy falling from their teary eyes. I'm very happy especially everytime I did my job successfully.

"Congrats again Mira!" Pagbati sa akin ng kaibigan kong nurse na kasama ko sa trabaho habang nakatayo ako sa pintuan ng aming Center.

"Congrats sa'tin." Pagtatama ko.

"Feeling ko may connection ka sa mga baby."

"Ha? Bakit naman?" Pagtatakang tanong ko.

"Andali-dali nilang mapatawa kapag ikaw nag-aalaga."

"Haha! Hindi naman, sadyang masiyahin lang talaga sila... Mga bungisngis haha!"

"Good work!" Pagsingit ng isa naming kasama.

"Thanks God for another soul." 

"Thanks God!"

"Thank you Lord." 

Pag-uulit nila.

"Oh magtanghalian na muna tayo 12:30 na." Pag-anyaya nila.

"Nagugutom na rin ako, ano bang mai-uulam natin?" 

...

Nagpapahinga ako't nakaupo sa isang sulok dito sa Birthing Center dahil katatapos lang ng lunch namin at wala pa naman kaming pasyente. 

It's only 1:00 in the afternoon but the skies are dark, the winds are blowing cold gently breezes giving me peace, and the rain started to fall from the cloudy atmospheres. 

Hawak ko lang ang aking cellphone at tumitingin-tingin ng mga pictures na lumalabas sa newsfeed ko. 

Dahil sa lamig ng hangin ay mabilis naman akong dinapuan ng antok, isinandal ko ang aking likod sa upuan at inihiga ko ang aking ulo... Ipinikit ko ang aking mga mata at agad din akong nakaidlip.

...

"Aaaaaggghhh!"

"Excuse me?! Please help us!" Pasigaw na paghingi ng isang lalake na dumating sa loob ng aming center na basa-basa at buhat-buhat niya sa kaniyang mga kamay ang isang babaeng buntis na mukhang manganganak na.

Bigla akong nagising dahil sa nakabibiglang ingay na iyon at agad akong tumayo para mag-assist sa pasyenteng buntis kasama ang ibang mga nurses.

Agad namin itong tinakbo at dinala papunta sa isang room, inihiga namin siya sa isang kama.

"S-sir, dito lang po muna kayo hindi po kayo puwedeng pumasok sa loob." Pagpigil ko sa isang lalakeng kasama ng babaeng manganganak.

"Nurse?.." Pagtawag niya sa akin nang akmang tatalikod na ako para pumasok sa loob.

"Po?" 

"Please, do everything, do as best as you can for my wife and my baby." Pagbibilin niya sa akin na waring nagmamakaawa ang kaniyang mukha.

"I will sir... As best as I can." 

"Salamat po."

Binigyan ko siya ng isang ngiti bago ko tuluyang isarado ang pinto at iwan siyang mag-isa sa labas.

Ipinakita kong confident ako sa ngiting iyon pero this time... Hindi ko alam pero nanginginig ako.

Marami na akong pina-anak na mga nanay at lahat naman ay nagsisilang ng sanggol ng matagumpay. Minsan, hindi naiiwasang magkaroon ng problema pero at the end of time naaayos naman at nagiging successful pa rin. 

But I hate to see those traces of disappointments from their faces and I couldn't help but blame myself. I feel guilty every time something went wrong along the way. 

"Aaaaaaaaaaaaaagggggggggggghhhhhhhh!" Pagsigaw ng babaeng umi-iri.

"Inhale then shout, you can do this!" Pag-encourage ko sa kaniya.

"Aaaaaaaagggggggggghhhhh!" 

"You're doing a great job, come on!" 

Patuloy siya sa kaniyang pagsigaw at pag-iri.

"Your husband loves you, think of the baby."

Hindi ko alam pero halatang-halata kong nahihirapan siya ng husto.

"You're going to be a great mother, keep going!" Patuloy na pagpapalakas ko sa kaniyang loob.

"Kim? Call her husband and let him come in." Pag-uutos ko ng pabulong sa kasama kong nurse. 

The situation worsens and my heartbeat getting faster. Sanay na ako sa mga gan'to, but this one is so different.

"Sir, please tell her you love her and you're here for her, you must encourage her." Bilin ko sa kaniya.

Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ng babaeng nanganganak at hinalikan niya ito sa noo.

'Kaya mo 'to Miracle, sa loob ng limang taon never kang nag failed at wag na wag kang magpi-fail kasi hindi kakayanin ng kunsensya mo. You can make it!' Pag-encourage ko sa sarili ko.

I got my teary eyes somehow. Hindi ko alam kung bakit, naluluha ako. Hindi niya mailabas yung bata.

"Just a bit more!"

"Aaaaaaagggggggggggggghhhhhhhhhh!" Pagsigaw niya ng malakas.

...

...

...

After a couple of minutes.

Their son was finally born. 

The son of my favorite person with his new wife was finally born.

One of the hardest things I did was to comfort and encourage the woman who gave me the most heartache I never felt before.

She took advantage of the drunkenness of the person I loved the most.

I ran throughout the heavy rain all the way to the back of the Center and cried out loud.

The very thing that made me shattered is...

The baby found no heartbeat.