Büyümek Zordur Arkadaş!

Bölüm 2

'eğitim basamaklarını bir bir çıkarken aslında hayatınızda da yukarı çıktığınızı fark edeceksiniz

ilk okul benim için bir travma dönemiydi açıkçası pek iyi bir ilkokul deneyimi atlattığımı söyleyemem .

birazcık ani bir dönemdi çünkü ben evde saat 12 gibi öğlen uykusuna yatan çocuk bi anda tak! okuldayım o saatte ve tek başıma. ilk bikaç gün herkesin yanında ailesi vardı benim de bikaç kez annem bir çok kez de abim gelmişti. derslerde aileler çıkıyordu tabiki. ben aileme çok bağlı birisi olduğum için abim ne zaman sınıftan çıksa bana bakardı üzülüyor mu diye. abim çıkınca o yalnızlık hissi var ya. gelir otururdu içime. bide bir çok erkeğe dayatılan erkekler ağlamaz sözü yüzünden ağlayamama burukluğu. o yaşta bile yakışık alma meselesi düşünüyordum yani çok garip bi çocukluğum oldu. çok sıra dışı birisi değilim ama yine de çok gözlemci birisiyim ve gördüğüm şeyleri size aktarmak için sabırszlanıyorum. sanırım konudan çok uzaklaştık hadi konumuza dönelim.

tabi abim çıkınca gözlerim dolu dolu.hayır bakıyorum bi tek ben mi deliyim diye. etrafıma bakıyorum alşıfoşaskfşoaskfşl allahım yarabbim herkes öyle herkes ağlayacak gibi . insan ister istemez ''neyeye düstüm ben'' yani çocukları bi anda tak diye yatağından alıp sıralara koymak çok acımasızca :(

derslere oldu olası pek ilgim olmadı belirli sebepleri vardı aslında : sınıf ortamı,arkadaşlar,öğretmen faktörü vesaire vesaire . bir büyüğümüz bu kitabı okusa büyük ihtimal bize hak vermeyecektir ama bunlar gerçek. normal bir insan bir şeyi yapamıyorsa bi sebebi vardır. Beyin boşuna verilmedi herhalde. derslerden sonra koşa koşa erkekler tuvaletine gittiğimi ve hüngür hüngür ağladığımı hatırlarım. çok saçma gelecek ama ağlardım .çünkü zorla tutuluyoruz gibi bir hissiyat bırakıyordu okul. özellikle sınıfın kokusu bile bir burukluk sebebi. ama bikaç psikopat halinden baya memnundu ya baya güle oynaya gelirdi okula ailesine bile ihtiyaç duymazdı. insan onları görünce ister istemez suçu kendinde arıyor