AŞKIMA SAHİP ÇIKMAK MI??

Bölüm 3-EYVAH! ÖLECEĞİM!

Sevgili okuyucularım, bir bölüm daha.....
Lütfen düşüncelerinizi belirtiniz. Vote vermeyi unutmayınız. Sizleri seviyorum.
İyi okumalar!

Eceyle  davetsiz misafir güneş ışınlarının içeri girmesiyle  uyandık istemeyerekte olsa..

   Okula sadece Levent hoca sayesinde..

katlanıyordum.Banyoya gittim elimi yüzümü yıkadıktan sonra altıma pileli bir etek ve üstüme de kemik atlet geçirdim.

Eceye de dolabımdan bir şeyler verdikten sonra okulun yolunu tuttuk. Okulu  imkansız aşk kokusu sarmıştı.Okul çıkışı kızların işi çıktı.

Offf ya!

Kavga ettik.

Ben"Bugün planımız vardı beni nasıl ekersiniz? Dedim.

Ama kimin umrunda? Yani anlayacağınız planımız suya düştü.

İş başa düştü kendim gidecektim alış-verişe..

Okul çıkışı apar topar eve gittim.

Annemden yalvar yakar kredi kartlarını aldıktan sonra şöföre ıslık çalarak işaret ettim. Arka bahçeden gelip beni aldı.

Evet alışveriş başlasın.

Mağazayı altını üstüne getirdim.İstediğimi buldum işte.

Tamam straplez bir elbise upuzun altına ise 14 cm boyunda topuklu.Elbisemde gece mavisi. Birde maske...

Herşey tamam.

Eyvah!!!

Saat 10:00 ....

Geç kaldım nasıl gidicem eve? Şoföründe işinin çıkacağı tuttu.

Bir anda aklıma furkan hoca geldi. Biraz yumuşadım. Gerginligim gitti .

Hayalllere daldım gittim.

Hayalimde o gece dans ediyorduk.

Düüüüüttt.!!!! Düüüüüüüttt.!!!!

Aniden kendime geldim.

Aaaaaaaa!!!!!

Üzerime gelen bir araba ve yolun ortasında ben.

Firen sesleri ve kayan tekerlek sesleri duyuyordum.

Ne yapacağımı bilmiyordum.

Gözlerimi kapattım.

"Hayır. Ölmek istemiyorum.

Daha cok gencim. Öleceksem bile yılbaşı partisi geçsin sonra ne olur Allahım!" Diye geçirirken içimden birinin kahkaha sesiyle kendime gelip gözlerimi açtım.

Karşımda ki cocuğu ilk defa görüyordum, görmesine

ama karşımda ne işi var.

"Ne yani öldüm mü?"

"Hayır ölmedin?"

"Doğru, ölseydim, karşımda sen değil münker ile nekir melekleri olurdu." Dedim

Hala pişmiş kelle gibi sırıtıyordu.

Ne gülüyorsun be!

komik mi?

"Evet" dedi. Kaşımda ukalaca

Neden gülüyordu bu kendini bilmez kas yığını.

Biraz düşündükten sonra sanırım bulmuştum.

İnanamıyorum.

Acaba  ne olur ölmeyeyim diye yalvarışları mı? duydu

Ooo bayagı rezil oldum. Çocuk gülmekte haklıydı.

Hiç istifimi bozmadan

"Çekil önümden be!"

"Neden" diye bir soru yöneltti bana.

Neden mi? Sence neden olucak dedim konuşmaya fırsat vermeden omzundan iterek geçmeye calıştım. Ama nafile.

Yerinden bile kımıldamadı anlaşılan onun çekilmesini beklemek yerine yolumu değiştirecektim.

Offffff! Zaten bimiyorum eve nasıl  döneceğimi en iyisi babamı arayıp araba yollaması.. diye düşünürken tekrar bana doğru bir soru yöneltti.

Saat geç. "Gideceğin yere kadar bırakabilirim" dedi.

İyi bir cocuktu  galiba....

Ne diyorsun Helen sen ya? Beş dakkalık tanıdığın adama mı güveneceksin?

Tabikide güvenmeyeceğim.

"Gerek yok" diyebilmiştim.

Tekrar ısrar etti.

"Gerek yok dedim ya!"deyip önüme döndüm.

Yoluma devam ettim. Babamı arayıp bir araba göndermesini soyledim.

Çok  geçmedende geldi zaten.