Almost is Never Enough

I. Beginning of an end

I was sitting quietly on the balcony of my apartment. It is raining hard and as usual,  when it rains, I find everything so  depressing, but at the same time, I find calmness with just the single drop of it.

I'm no angel. I'm no evil.  I was just a girl who exist without any purpose of living my life the way how others live they life— meaningful and productive.

I was not born with a golden spoon on my mouth. In fact, I wish I was never born at all. I have no family to lean on, no friends, not even a single enemy.

I'm so zoned out that I didn't notice myself entering and  sitting on the couch at the sala. I was supposed to be going in my room and cuddle with my pillow when suddenly I saw a single silhouette outside  my window.

It was not hard to notice since my apartment  was neither too small nor too big. Katamtaman lang ang laki at espasyo. Ayos lang para sakin, wala naman akong ibang choice kundi magtiis sa gan'to.

Balak ko sanang lumabas para makita nang malinaw kung sino ang taong nakatayo sa labas ng aking bintana ngunit bigla itong nawala nang parang bula. Napakunot ang nuo ko at nagtaka.

Imbes na idadag ang taong iyon sa mga gumugulo sa'king isip, napagdesisyunan kong matulog nalang dahil maaga pa ang pasok ko bukas.

***

Nagising ako sa malakas na tunog ng aking alarm. Gusto ko pa sanang matulog dahil 5:30 palang naman at alas otso pa naman ang klase ko ngunit naalala kong madami pa pala akong dapat gawin tulad ng pagluluto ng sarili kong almusal dahil wala namang ibang gagawa sa mga 'yon kundi ako at ako lang.

After all of my preparation. Kinuha ko na ang bag ko at ang tatlong librong matagal ko ng pinagtitiisan dahil hindi naman ako makabili ng bagong libro sa sobrang mahal.

Isang hakbang palang ang aking nagagawa ay may biglang kumatok sa aking pintuan.

Nagtaka ako dahil wala naman akong ibang inaasahan maliban na lang kung...—Nanlaki ang mga mata ko't mabilis na tumakbo sa may pintuan at binuksan ito.

Tumambad sakin ang makisig na katawan ng isang lalaki.

"Hi... Sabi ni mama mag-isa ka lang daw dito, tutal wala din naman akong kasamang papasok, pwedeng makisabay?" nakangiting sabi ni Tanjiro - anak ng may-ari ng apartment na tinutuluyan ko.

Masasabi kong nakakamangha ang hubog ng mukha ni Tanjiro, kung tititigan nang mabuti, kamukha niya si Levi Ackerman ng Attack on Titan pero ugaling Naruto sa kakulitan.

Nag-iisa siyang anak ni Aling Gwen at Mang Jeff na may lahing Japanese, kaya di na ako magtataka kung kanino nagmana sa kapogian si Tanjiro.

Dahil sa bihira lang naman akong makipag-usap sa mga tao. Tinitigan ko lang siya at hindi pinansin. Kaya nagpatuloy ako sa paglalakad at umaktong hindi nasisiyahan.

Minsan-minsan ko lang siya nakikita dahil kung wala ako sa  bahay at school , nasa part time job ko naman ako. Nagtatrabaho ako bilang cashier sa isang fast food chain pang suporta sa pag-aaral at pang-araw-araw kong pangangailangan.

Napansin kong may sumusunod sakin kaya lumingon ako sa gawi niya at naaninag kong nakangiti parin naman siya. Magpapatuloy na sana ako sa paghakbang ng bigla niyang hinaklit ang kaliwang kamay ko.

" Ang sungit mo naman." sabay nguso niya. He looks adorable but my face remained stoic. If there's something that I'm best at, it is to pretend that I don't give even slightest care about what's happening around me.   "Hindi ka man lang ba sasagot kahit 'okay' or kahit 'K' man lang?!" He frustatedly asked.

Instead of paying attention to him, I held my books tight and remained walking cooly. I heard him murmur something but still I remained walking away from him.

If only you knew how fucked up my life is... Haaaaaaaays. I sighed deeply and just washed the thoughts away!

A/N:

toot toot*
HAHAHAHAHAHAHAH This is my super duper first time writing a story here in WP. Thank you tho. Keep Safe and Godbless.

You are loved!