Bir güz akşamının yorgunluğu vardı üzerimizde. Biz sanki birbirimizi anacak olan her harften kendimizi muaf tutmuşuz gibi öylesine uzaklara dalmış bihaber bakıyorduk semaya. Senin ellerin kalem tutmaz defter görmez olduğu vakitlerde ben durmadan sayfalarımıza satırlar karalıyor ve satırlarda seni anlatıyordum. Gözlerinin yere bakmasından ve hiç gözlerime değmemesinden bahsedip duruyor ve hayıflanıyordum çehreme değmemiş o güzelim gözlerinden yana. Saçlarının her telinin ahengini bir bir açıyor , seni defterime hayal ettirirken bile içten içe kıskanıyordum sahifelerinden. Yazmayı sevdiğim kadar sana , ben hiç bi kalem kağıda aşık olmamıştım daha önce. Gözlerim hiçbir deftere bu kadar sevgi dolu bir bakış atmamıştı raflarda gördüğünde. Özenerek saklamadım ben kimsenin rüyamda gördüğüm gecesinin tarihlerini bir bir. Tedirginliğimi yenip adım attığımda bile sana , ellerim titrer ve ben benden geçmiş hale gelirim , sadece seni beklerken. Bazen diyorum da , sevdiğinin gönlünde olmak mı önemlidir yoksa kendi gönlüne onu payitaht yapmak mı ? Cevap veremiyorum sonra. Ben de gönlümde susuyoruz. O öyle bir susmak ki gecenin sessizliğinde karnının acıkmasına ağlayan bir bebeğe bakıp da mamasını veremeyen bir annenin içine akıtması gibi gözyaşlarını. Oysa ki farkımız şu ; ben saklasaydım eğer gözyaşlarımı , sana bu dünyanın en hoş çiçeklerinden birer buket yetiştirebilirdim can suyu vererek.. Çünkü sen gönül bahçemin solmaması gereken nadide çiçeğiyken ben nasıl çorak bırakırım seni bana yar etmiş gönül toprağımı ?
