back to me × kookmin

¿uᴉsᴉɯ ᴉʎᴉ ʞooʞɓunſ

! uyarı: kitap angst değildir. !

⚠️ kitapta/bölümde yaşanılan bu durum iyi/normal değildir. bunu sakın denemeyin, böyle düşünceleriniz varsa lütfen doktora görünün ⚠️

🌸 Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın ❤️🌸

•

12 Ekim 2028, 10.46

Midemin bulanmasıyla gözlerimi aralarken bulanık bir şekilde gördüğüm beden bir sağa bir sola gidiyordu. Homurdanarak gözlerimi ovaladım ve görüşümün netleşmesi için bekledi. Yüz üstü uzandığım koltuktan dolayı olmalıydı ki her yerim ağrıyordu. Hareket edebilecekmiş gibi hissetmiyordum. Gözlerimi etrafta dolaştırıp netleşen görüntümle yerdeki çöpleri toplayan bedene geri döndüm. "Jimin?"

"Ordan bakınca Jimin'e benzer gibi bir halim mi var?"
"Üzgünüm, Taehyung."
"Senden gına geldi artık. Bıktım." Kafama doğru buruşmuş bir teneke fırlatırken hiçbir şey yapmadım ve sadece çarpıp düşmesini bekledim. "Bir gün boğacağım seni." Söylene söylene çöpleri toplamaya devam ederken kollarımdan destek alıp zar zor doğruldum ve oturur pozisyona geldim. Ev kir içindeydi. Çamaşırlar bir tarafta, bulaşıklar tezgahta dizilmiş, çöpler sanki evinin bir zemini haline gelmiş... Küçücük ev sanki bir insan için değil de, çöpleri koymak için yapılmış gibiydi. Ve bu umrumda değildi. Hiçbir şey umrumda değildi.

"Üstündeki ne böyle?" Taehyung'un üzerindeki mavi hemşire önlüğüne anlamsızca bakarken bana ateş atan gözlerini çevirdi. "Yoongi senden haber alamadığını söyleyince endişelendim ve işten koşa koşa buraya geldim, beyefendi."

"Gerek yoktu. Ölüme terk etseydin keşke."
"Bir gün yapacağım, endişelenme." Çöp torbasına hala çöpleri atmaya, etrafı toplamaya devam ederken güldüm. Söylenmesine rağmen hala yapıyor olması biraz komikti.

Kaşınan sakalım arasında tırnaklarımı gezdirirken uzun saçlarımı geriye doğru attım. Kendimle ilgilenmeyi uzun bir süre önce kesmiştim. Sonuçta o olmadıktan sonra yakışıklı görünmeye, hoş olmaya gerek yoktu. Aslında o olmadıktan sonra hiçbir şeye gerek yoktu. Yaşamaya bile.

Neredeyse 1,5 sene önce 'eski' eşim Park Jimin ile boşanmıştık. Bir gün bana gelip boşanmak istediğini, evliliğimizi artık sürdüremeyeceğini söyledi. Ben de onu sıkmak istemedim. Artık sevmediği biriyle olmaya zorlamak veya davayı uzatarak onu sıkıntıya sokmak istemedim. Ona deliler gibi aşık olsam bile onun mutluluğu ve istekleri daha önemli olduğu için anlaşmalı boşanmayı kabul etmiştim. Bir sorun olmaz, hayatıma devam edebilirim, kendime bakabilirim diye düşünmüştüm ilk başta. Jimin iyi olduktan sonra gerisi önemli değildi. Ama... Yapamadım. Hiçbir şey yapamadım. Enerjim bitti, hevesim kalmadı. Onu ne kadar çok sevdiğimin farkındaydım, ancak boşandığımızda benim için sevgiden daha büyük bir yer kapladığını fark ettim. O sadece benim eşim, aşkım değildi. O benim nefesimdi. Onun varlığı yaşamamı sağlıyordu.

Hatam neydi bilmiyorum? Sormaya korkmuştum. Onun güzel dudaklarından "Artık seni sevmiyorum" veya "Senden nefret ediyorum" cümleleri dökülür diye o kadar çok korktum ki, soramadım. Sorsaydım belki düzeltebilirdim, şu an yanımda olmasını sağlayabilirdim, değil mi? "Jungkook? Ağlıyor musun? Özür dilerim, sen benim canım kankamsın, seni ölüme bırakmam."

"Jimin'i özledim. Onu çok özledim." Koltuğa geri uzanıp dizlerimi kendime çekerken göz yaşlarımın süzülmesine izin verdim. Onu geri istiyordum. İçimdeki bu acıtan boşluğun dolmasını, kalbimin tekrar yeşermesini ve düzgünce nefes almayı istiyordum. "Hey, böyle yapma." Yanıma yaklaşıp dizleri üstünde yere çökerken parmaklarını saçlarıma götürdü ve yüzüme düşen tutamları çekti. "Jungkook, bugün Daamin'e sen bakacaksın. Babasını böyle görmesini istemezsin değil mi? Sana her bu duruma düştüğünde, aklına ölüm geldiğine oğlunu hatırlaman gerektiğini söylemiştim. Onun sana ihtiyacı var." Göz yaşlarımı silip ayaklandı ve bileklerimden tutup beni kalkmam için zorladı. Hala ağlamaya devam ederken ona uyup doğruldum ve önceki yerime geri döndüm. Daamin benim için çok önemliydi. Şu an yaşıyor olmamın -daha yoğrusu yarı canlı olmamın- en büyük nedeni oğlumdu. Benim için üzülmesini, hayatının etkilenmesini istemiyordum. Ama, bu düşüncelerim ince bir ipteydi. Kopacak gibi. Çünkü dayanamıyorum, olmuyor.