His older brother (DUTCH)

10. ik hou van je

Zodra ik mijn ogen open zie ik meteen een groot wit ligt. 

Ben ik dood?

Ik knijp mijn ogen hard dicht en zodra ik ze weer open doe zie ik Tom in mijn ooghoek. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en we maken oogcontact. Hij schiet meteen rechtop in zijn stoel. ' Je bent wakker!' Zegt hij . Hij staat op en komt naast het bed staan. 'Wat is er gebeurd?' Zeg ik zacht terwijl mijn ogen nog half dicht heb. 'Je bent aangereden' Zegt Tom en op dat moment komen al mijn herinneringen terug.

Flashback

Wat heb ik gedaan? Is het eerste wat ik denk. Ik loop nu door de gangen van de school. Ik heb frisse lucht nodig. Ik heb alles verpest. Ik doe de deur van school open en ik loop over de parkeerplaats. Ik denk dat ik maar gewoon naar huis kan lopen. Er is niemand thuis want mijn ouders zitten nog in de zaal. Sam is volgens mij wel thuis maar ik kan het nu niet aan om naar het huis van de Holland familie te gaan.

Ik loop nu al vijftien minuten in de kou. De zon schijnt wel alleen het waait heel hard. Ik moet alleen het zebrapad nog over en dan ben ik in de wijk. Ik zit helemaal in mijn gedachtes terwijl ik het zebrapad oversteek. Opeens hoor ik een auto toeteren. Ik schrik en draai mijn hoofd naar het geluid toe. Voordat ik het weet is alles zwart.

'Gaat het y/n?' Zegt Tom, hij haalt mij uit mijn gedachtes. Ik kijk hem aan en zie hoe moe zijn ogen eruit zien.  'Het gaat wel' Zeg ik en ik ga voorzichtig rechtop zitten.  'Waar zijn mijn ouders? Vraag ik aan Tom. Hij gaat op de rand van het bed zitten met zijn hoofd naar mij toe. ' Je ouders zijn onderweg.'  reageert hij. 

Hij kijkt de kamer rond. 'ik zag het gebeuren, je liep opeens van het podium af dus ben ik je gevolgd om te kijken hoe het met je ging' zegt Tom zacht. Ik schrik van zijn woorden. 'Oh uhm sorry' Zeg ik ongemakkelijk. 'je hoeft geen sorry te zeggen, het was niet jou fout' zegt Tom met een serieuze stem. 'De auto is doorgereden, hoe fucking slecht kan je zijn' Zegt Tom walgend. 

Ik trek mijn schouders op 'Misschien schrok diegene' zeg ik terwijl ik recht probeer te zitten. 'Ja natuurlijk schrik je als je iemand aan rijd maar dat betekent niet dat je kan doorrijden alsof er niks is gebeurd!' Zegt hij met een verhefte stem. 'tja' is het enige dat ik zeg. Tom heeft ergens wel gelijk alleen iets in mij zegt dat het mijn schuld is.

Er is een comfortabele stilte, Tom zit nu naast me op het bed met zijn arm om mijn schouder geslagen en ik leg mijn hoofd rustig op zijn schouder.

'ik-' zeggen Tom en ik tegelijkertijd. 'Oh ga jij maar eerst' zeg ik snel. ik kijk op en Tom kijkt me aan met een lieve glimlach. 'Ik weet dat ik dit echt al veel eerder had moeten zeggen' zegt Tom zenuwachtig.

'Is alles oke?' zeg ik bezorgd terwijl ik zijn warme hand stevig beet pak  en mezelf rechtop probeer te krijgen zonder mijn been te belasten. 'Ik weet dat dit een raar moment is maar ik ben ergens achter gekomen en nu ik eindelijk mijn gevoelens begrijp kan ik ze niet meer verbergen' zegt Tom snel terwijl hij zacht in mijn hand knijpt. Ik kijk Tom verwart aan. 'Ik hou van je y/n' zegt hij lief.

Mn ogen worden groot en mijn mond valt bijna open, Ik weet niet wat ik moet zeggen er gaan op dit moment meer dan duizenden dingen door mijn hoofd. Ik kijk hem recht in zijn bruine dromerige ogen aan en zonder te aarzelen leg ik mijn beide handen op zijn wangen en zoen ik hem. Ik trek van schrik terug zodra ik de deur open hoor gaan. Ik kijk hoe mijn ouders bezorgd de kamer in komen lopen terwijl ik nog op adem probeer te komen. Mijn moeder loopt snel naar me toe en geeft me een stevige knuffel. 

Als ze me eindelijk los laat zie ik Harry ongemakkelijk tegen de muur aan staan. Mijn moeder stapt weg zodat Harry er bij kan. Zodra hij naast me staat zie ik een traan over zijn wang glijden. Hij opent zijn armen en geeft me een knuffel. 

'we laten jullie wel even alleen' hoor ik mijn moeder zeggen en voor dat ik het weet hoor ik de deur sluiten en zijn Harry en ik alleen in deze kleine ziekenhuis kamer. Harry zit op de stoel naast het bed en ik zie hoe rood zijn ogen zijn. 'Hoe gaat het met je?' vraagt hij met een bezorgde stem.

'M'n been doet pijn, maar voor de rest gaat het wel' zeg ik zacht. Ik voel me zo schuldig, Harry verdient dit niet. Hoe moet ik hem ooit gaan vertellen dat ik Tom heb gezoend of moet ik het helemaal niet vertellen? 

'Wat gebeurde er tijdens het toneelstuk?' Vraagt Harry terwijl hij naar de grond kijkt. Ik krijg een gespannen gevoel in mijn buik. Wat gebeurde er eigenlijk? Waarom liep ik überhaupt weg?

Omdat ik er achter kwam dat ik nog steeds verliefd ben op Tom...

'Ik-' is het enige wat mijn mond verlaat. Ik weet niet wat ik moet zeggen ik kijk hem aan en zodra we oog contact maken kijk ik snel weg naar mijn handen. 'Ik was gespannen' lieg ik en ik voel me nog schuldiger dan dat ik eerst deed. Harry is mijn beste vriend.

inderdaad hij is mijn beste vriend, dit was een fout. Ik hou van Harry maar niet op deze manier. Ik wil hem niet kwetsen ook al ben ik er vrij zeker van dat ik dat vandaag al gedaan heb. Ik hoop zo erg dat als ik zo mijn ogen sluit dat ik wakker word in mijn bed en dat deze dag nooit is gebeurd. Ik wil Harry echt niet kwetsen, ik wil niet de reden zijn dat hij zich slecht voelt. 

'Het maakt niet uit' Zegt Harry met een lieve glimlach. Op dat moment komt de dokter binnen. 'We hebben de resultaten van de scan. Zoals we hadden verwacht is je linker been op twee plaatsen gebroken, je hebt geluk gehad' Zegt de vrouw. 

Nadat mijn been in het gips is gezet mocht ik eindelijk naar huis. Ik heb Tom niet meer gezien maar misschien is dat wel beter. Zodra ik thuis kwam ben ik meteen naar bed gegaan omdat ik erg moe was van deze lange dag.

aan de ene kant ben ik zo blij dat ik Tom heb gezoend maar het schuldgevoel tegenover Harry overheerst. Ook al vind ik Tom leuk, het kan nooit wat worden tussen ons. Hij is veel ouder dan ik en wat zullen onze ouders er wel niet van denken. Er zijn zo veel redenen om niet met Tom samen te zijn maar toch wil ik niks liever. Na een paar enkele minuten val ik met mijn gedachtes in slaap.