Vie or Die

Prologue

"Navi,"

Nanigas ako dahil sa pagtawag niya. Alam kong seryoso siya na tao pero iba ang tono ng pananalita niya ngayon.

"Bakit?" tanong ko habang nakatingin sa paligid.

I saw and heard everyone around me doing everything they can to prepare for the next game. Ilang oras nalang, magsisimula na naman. At ayokong isipin kung ilan na naman ang malalagas sa bilang namin after this sick game...

Kung mananalo ba ako..

O kung kasali ba ako sa matatalo... at mamatay.

"Navi, look at me."

Tumingin ako sa mga mata niya at hindi ko maiwasang maluha.

Sa ilang linggo na narito ako at lumalaban para mabuhay, isa siya sa dahilan kung bakit hindi pa ako nababaliw. This fear of uncertainty was eating me from the inside. This gnawing sensation makes me want to puke and just curl up in one side. Pero kailangang lumaban.. ayoko rito. Gusto ko ng umalis dito.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang mga pisngi ko. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng luha ko. The warmth of his hand gives me a little hope that I will not be alone fighting this battle... An assurance that everything will be alright.

"Before the next game starts, I just want to tell you something." seryoso niyang sabi.

Pilit akong tumawa. Inaasahan na sana maibsan ang takot at lungkot na nararamdaman namin pero imposible naman ata 'yun.  "Para ka namang namamaalam, Sky." 

Ilang sandali siyang hindi kumibo at tumingin lang diretso sa mga mata ko. "In this world, only death is certain, Navi." sabi niya.

Malungkot akong ngumiti. "Obvious naman siguro." pagbibiro ko.

Nabigla ako ng bigla niya akong niyakap. "I'm sorry if I am always being a coward... Kung mas naging matapang lang sana ako.." he trailed off his last sentence.

I know what he meant when he said that.

Niyakap ko siya pabalik. "You are strong, Sky. Stop doubting yourself."

Napabitaw kami sa isa't isa ng tumunog ang mala-digital clock na nakalutang sa ere. Bumilis bigla ang oras. 30 mins nalang bago magsimula ang susunod na laro...

"Iyon lang ba ang sasabihin mo?" tanong ko sa kanya. "Kailangan na nating mag-prepare para sa susunod na lar---"

"I'll protect you." sabi niya matapos niya akong halikan sa mga labi. "Hindi man kita naprotektahan sa mundo natin, ipapangako ko sa iyo na dito, ikaw ang mananalo."

"Sky..."

Dumilim bigla ang paligid at lumitaw na naman ang batang nakadilaw. Ang batang nagsimula ng lahat ng ito. The girl who made me doubt the reality.

"Hindi pa tapos ang oras!" sigaw ng isa sa amin.

Humagikhik ang bata na nagpagimbal sa amin. Her very presence sends shiver down my spine.

"Gusto ko na maglaro! Laro! Laro! Laro! Laro tayo!." she exclaimed as the place started to change.

Nagsigawan ang iba. Hindi ko alam kung tungkol sa oras pa ba ang ipinaglalaban nila or about the generality of our current situation. Well, kahit naman wala kami sa game ground parang wala parin kasi nasa mundo nga namin kami pero hindi naman nila kami nakikita.

"Sky." nag-aalala kong tawag sa kanya pagkatapos ang instructions ng susunod na laro. Alam kong hindi siya pamilyar sa ganito..

Baka---

Ngumiti siya sa akin. A smile that assures me that everything will going to be okay. "We can do this."

Pilit akong ngumiti at humarap sa host ng game. The game equipment popped out of nowhere just like the last game. But this time... those looked more deadly.

Hinawakan ko ang kamay si Sky at pinisil na naman iyon.

A voice boomed all over the place and evil giggles erupted form corner to corner. This unnerving emotion was starting to swell up again.. Hindi ako makahinga dahil sa takot na asking nararamdaman.

"TARA, LARO TAYO!"

------