სითბო, მეგობრები, შოკოლადი
რა კარგია აქ ყოფნა
მოიცა რაღაცას ვგრძნობ სისველე —რა ჯანდაბაა- თვალებს ვახელ და ჩემს წინ მდგომ დედას ვუყურებ
-სხვანაირად ვერ გაგაღვიძე-მხრები აიჩეჩა
-კარგი რა არადა რა კარგი სიზმარი იყო-ბუზღუნი დავიწყე
-მიდი ადექი სკოლაში დაგაგვიანდება
-მნაჰ-ამოვიგმანე-არ წავალ რა
-წახვალ
-გთხოვ
-არა! მორჩა-ოდნავ მაღალი ტონით თქვა
-კარგი ხო მოვემზადები-საბანი გადავიძვრე და მაშინვე ვიგრძენი საშინელი და დაუნდობელი სიცივე
რათქმაუნდა ცივა ახლა ხომ ნოემბერია
ავდექი ჩემი სახლის "ფაჩუჩები" მოვირგე ფეხებზე და სააბაზონოსკენ ავიღე გეზი.
20წუთიანი შხაპის მიღების შემგდეგ ძვლივს გამომათრია დედაჩემმა სააბაზონადან.
მხოლოდ დედა მყავს მამა არ მახსოვს როცა პატარა ვიყავი 2008 წლის ომში დაიღუპა საქართველოში. კორეაში კი 4ელის წინ გადმოვედით დედას სამსახურის გამო ძალიან მიყვარს დედაჩემი როგორც აღვნიშნე მის გარდა არავინ მყავს არც მეგობრები ამიტომ არ მიხარია სკოლაში სიარული მინდა რომ გავქრე რადგან ვერ ვიტან როდესაც საცოდავი თვალებით მიყურებენ თუ როგორ ვეჭამ მარტო სასადილოში პატარა მიმალულ მაგიდაზე საჭმელს როცა მარტო ვზივარ მერხზე ან მაშინ როცა არავინ მათამაშებს როდესაც ყველა ერთად თამაშობს მხოლოდ გაკვეთილების დასრულების შემდეგ შევდივარ სპორტის დარბაზში და ფრენბურთში ვვარჯიშობ.
ვგიჟდები სპორტზე მთელი ცხოვრების 16 წელი სპორტს მივუძღვენი და მომავალშიც ასე ვაპირებ,მაგრამ დედაჩემს უნდა რომ აიდოლი გავხდე რადგან თვლის,რომ "არაჩვეულებრივი" ხმის პატრონი ვარ რაც მე არა მგონია მართალი იყოს.
კარგი მოვრჩი ჩემზე საუბარს.
-სოფია-მომესმა დედაჩემის ყვირილი
-ხო-გავსძახე
-დროზე დაგაგვიანდება
-ხოხო მოვდივარ-ჩანთას ხელი დავავლე და კიბეებს ჩავუყევი
-მზად ხარ?
-კი
-წავედით-წინ გამიძღცა დედაჩემი მეც პატარა ბავშვივით უკან გავყევი
-სახლის კარი ჩაკეტე-გასაღები გადმომიგდო
-კარგი-გასაღები დავიჭირე და კარები გადავკეტე
მანქანასთან მივედი და დედაჩემის გვერდზე დავიკავე ადგილი
-სოფ
-რა გინდა ამ სახელს მადინ მეძახი როცა რაღაცა გინდა-მობეზრებით გავხედე დედაჩემს რომელიც გზას უყურებდა და საჭეს ოსტატურად მართავდა
-სწირად მიხვდი
-გისმენ-მანქანა გადააყენა და ჩემსკენ შემობრუნდა
-არ ვიცი როგორ გითხრა
-როგორც გინდა
-კარგი კარგი-ღრმად ჩაისუნთქა-დავინიშნე -და თითი მაჩვენა რომელზეც ნიშნობის ბეჭედი ეკეთა
-მერე?-წუთიერი დუმილის შემდეგ მისი ნათქვამი გადავხარშე გონებაში-რა?და ამას მიმალავდი?ამდენი ხანი?შენ ხომ ყველაფერს მეუბნებიდი?ყველაფერს მუზიარებდი სიხარულს დარდს და საიდუმლოებს იქნებ და გამეგო შენთვის
-აგიხსნი ვიცი ეს ადრე უნდა მეთქვა მაგრამ შემეშინდა შემდშინდა შენი რეაქციის ბოდიშ-გავაჩუმე
-არ მჭირდება შენი ბოდიში-მანქანიდან გადავედი და ფეხით დავიწყე სვლა სკოლისკენ კიდევ კარგი შორს არ იყო
-სოფია მოიცადე
-თავი დამანებე-ყურსასნები მოვირგე და დავიწყე ფუქრი იმაზე თუ რატომ მიმალავდა დედა ამას ყოველთვის ყველაფერს მიზიარებდ მაგრამ ახლა? ახლა უბრალოდ იმედები გამიცრუა
იქნებდა არ ვარ მზად ახალი მამა მივიღო მე ხომ არ ვიცი მამის ალერსი რაარის უბრალოდ იმედგაცრუება ტკვილი ისევ და ისევ
____________
ფიქრბში გართუა მალევე მივადექი სკოლის ჭიშკარს დავაიგნორე ბევრი მზერა რომელიც ჩემსკენ იყო მომართული
სეულში საუკეთესო სკოლაში ვსწავლობ დედაჩემის დამსახურებით დედაჩემი წარმატებული ექიმია.როგორც ყველგან აქაც არის "სასტავები" უფრო ბოზების კამანდა playboy იები და შკოლნიკები საბედნიეროდ არცერთ კატეგორიას არ მივეკუთნები.
ზარის დარეკვამდე 15 წუთი იყო დარჩენილი მე კი მარტო ეულად ვიჯექი სულ ბოლო მერხზე სხვა ყველა ადგილი დაკავებული იყო.
როგორც მჩვევია გაკვეთილს ვიმეორებდი პირველი მუსიკა გვაქ ეს ერთ ერთი ჩემი უსაყვარლესი გაკვეთილია
______
ზზზზზზზზზზ
ზარი დაირეკა და კლასიც ნელ ნელა ივსებოდა მოსწავლეებით
მალევე შემოდის მასწავლებელი და უკან მაღალი სიმპატიური საყვარელი ბიჭი მოყვება
