Same streets different shit

WSTĘP

Mam na imię Klaudia. Jestem zwykłą uczennicą ze zwykłymi problemami. Cała moja wyczerpująca historia będzie się opierała właśnie na problemach współczesnej młodzieży.
Przez całą podstawówkę aż do 6 klasy byłam szykanowana przez rówieśników- mimo nerwów ze stali moja psychika siadła na tyle mocno, że jedyną rozsądną decyzją była zmiana klasy. Usatysfakcjonowana tak ogromną decyzją, która za nie długo całkowicie zmieni moje życie nie wpadłabym co wydarzy się dalej.
Wcześniej poznałam parę dziewczyn z tamtej klasy- wydawały się bardzo miłe, chyba jak każdy na pierwszy rzut oka.
Gdy nastał już ten przełomowy w moim życiu dzień, ledwo wstałam z łóżka. Bałam się reakcji klasy, nauczycieli... ale miałam w głowie perspektywę normalnego życia.
Pierwszego dnia objęłam taktykę bycia dla wszystkich miła (żeby na samym początku nie narobić już sobie wrogów). Wszyscy byli dla mnie tacy mili... szkoda, że wcześniej tego nie doceniłam. Już pierwszego dnia zostałam postawiona przed decyzją, która wpłynęła na moje dalsze życie w tej klasie.
Pierwsze miesiące były jak w bajce- do czasu. Przyjaźniąc się z Magdą i Kamilą. mówiłyśmy sobie wszystko i ufałam im jak nikomu innemu dotychczas. W klasie od samego początku były widoczne większe i mniejsze grupy- chyba jak wszędzie. Jednak do żadnej z nich nie należała Wiktoria,
kiedyś była liderem przez co zdominowała klasę i nie bardzo miała tutaj swoją „bratnią duszę". Pomimo początkowej przyjaźni, wiedziałam z własnego doświadczenia NIE istnieje przyjaźń w trzy osoby. Zawsze ktoś jest poszkodowany, a wiedziałam ze są ze sobą na tyle zżyte, że to napewno będę ja. Stwierdziłam, że jeśli chce przetrwać w tej klasie, muszę znaleść „swoją parę". Wiktoria była idealną i jedyna osoba z która jak kolwiek mogłam nawiązać bliższe relacje. Siadając z nią praktycznie na każdej lekcji w ławce, bliżej się poznałyśmy i okazało się, że mamy ogromnie podobne charaktery, wszystko układało się dobrze, do czasu...