Het begint allemaal klein, simpel en onschuldig. Je voelt je een dag slecht en je denkt dat het wel zal overgaan, maar dat doet het niet. Je blijft je slecht voelen. Voor 2 dagen, 3 dagen, en uiteindelijk weken, maanden of zelfs jaren. En in het begin denk je dat het gewoon is wie je bent en hoe je je voelt, en dat het perfect normaal is. Maar je beseft je pas dat je niet oké bent en dat de situatie niet oké is, als je al te diep zit.
Ik persoonlijk heb er jaren over gezwegen, want ik vond het moeilijk om mensen erover te vertellen. Vooral vanwege het stigma, het taboe. Maar ook uit schaamte. Ook omdat ik niet wou dat het als een excuus zou lijken. Ik wilde geen sympathie, want ik wou er niet door gedefinieerd worden. Maar op een bepaald punt stopt het gewoon, en dan moet je het gewoon aan iemand vertellen.
Ik ben er nog steeds niet helemaal uit, maar het is al beter. Als de psychiater mij vraagt hoe ik mij voel, zeg ik standaard 'gewoon oké'. Als dat zo is tenminste. Meestal wel. Meestal voel ik mij gewoon oké. Ik voel mij niet superslecht maar ook niet goed. Ik heb mijn depressie jarenlang beschreven als een marteling; het leven was een marteling. Naar mijn mening is het dat nog steeds. Er is een periode geweest dat ik 's morgens weende, net toen ik wakker was, gewoon omdat ik weer niet was doodgegaan die nacht. En 's avonds weende ik omdat ik wist dat ik terug wakker ging worden. Ik beschrijf het vaak alsof je kleurenblind bent. Je ziet niets, alleen zwart-wit. En iedereen rondom jou praat over hoe kleurrijk de wereld wel niet is. Maar jij begrijpt dat niet, je begrijpt niet waarover ze praten. Want jij bent niet zo.
