Living in Amsterdam

Hoofdstuk 1

LAILA'S POV

Ik trap de deur open met mijn voet, aangezien ik mijn handen vol met verhuisdozen heb, en kijk naar mijn eerste eigen appartement. Een kleine, dat wel, maar ik mag zeker niet klagen.

Ik loop glimlachend naar binnen en zet de verhuisdozen neer, om vervolgens op de bank te ploffen. Ik gooi mijn voeten op het tafeltje dat ervoor staat en ik kijk rond. Achter me is een klein keukentje, dat door een muurtje is afgesloten van de woonkamer. Midden in de woonkamer staat een bank, die waar ik nu op zit, en voor me staat een kastje met een kleine tv erop. Rechts ervan staat een klein bureautje en links ervan loopt een gang naar een simpele badkamer en een slaapkamer. Links van waar ik nu zit is de voordeur en net als ik kijk, komen Kelvin en Peter lachend binnenlopen. Ze wilde maar al te graag helpen met verhuizen. Kelvin zet de dozen neer en geeft me een knuffel. "Ik moet weer gaan, ik heb een afspraak. Maar ik zie je snel weer toch?" Zegt hij terwijl hij me loslaat.

"Tuurlijk, tot snel!" antwoord ik. Terwijl hij wegloopt keer ik me naar Peter, die er opeens een tikje ongemakkelijk uitziet. Ineens heb ik het idee dat Kelvin helemaal geen afspraak had...

Peter lijkt zichzelf te herpakken en glimlacht. "Kom! Ik heb een verassing voor je!" roept hij, en tegelijk trekt hij me mee de deur uit aan mijn arm.
"Maar ik kan nog helemaal niet weg! Ik moet uitpakken, ik heb nog zo veel te doen!"
Ik probeer me te verzetten, maar we staan al buiten. Hij draait de deur weer op slot en houdt de sleutel voor mijn neus. "Eerst dit, daarna help ik je met uitpakken."
Ik zucht en pak de sleutel aan. "Goed, maar niet langer dan twee uur."
"Of course, my lady." zegt Peter terwijl hij plagend een buiging maakt. Het zag er zo apart uit dat ik wel moest lachen. Hij pakt mijn hand weer vast en trekt me de hoek om en het gebouw uit. Zelfs als we al ver van het apartementencomplex zijn, heeft hij mijn hand nog vast. Ik kan niet zeggen dat ik het erg vind.
Ongemerkt zwaaide ik onze handen fanatiek heen en weer. En blijkbaar glimlachte ik heel breed, want Peter keek me aan en begon te grinnikken.
"Wat is er?" Vraag ik.
Hij bleef even stil en veranderde toen het onderwerp: "Vind je het erg leuk in Amsterdam?"
Ik moet even nadenken, want ik denk niet zozeer dat het de stad is die me blij maakt. Toch zeg ik vrolijk ja, en een aangename stilte blijft tussen ons hangen tot we bij de stemming zijn aangekomen.
We staan aan de rand van een klein meer, waar een grote treurwilg staat.
"We zijn er!" Roept Peter blij uit.
Ik kijk rond en probeer te zien wat hij bedoelt. Hij ziet mijn verwarring en lacht zijn perfecte lach. "Dit is niet alles, volg me maar" zegt hij, waarna hij de bladeren opzij duwt en onder de boom wordt een kleed zichtbaar. Hij haalt een mand achter de boom vandaan en begint allerlei soorten eten uit te stallen.
Nu viel het kwartje. "Omg Peter! Heb je dit allemaal voor mij gedaan? Wat romantisch!"
Gelijk daarna besef ik wat ik heb gezegd, en ik begin te blozen. Ik kijk strak naar mijn schoenen, maar voor ik wegkijk zie ik dat Peter ook bloost. Dan ben ik gelukkig niet de enige die me ongemakkelijk voelt.
"Uhm, ja Laila, ik wil je wat vragen, kom je zitten?"
Ik keek hem aan en knikte, blij dat ik kon zitten, want mijn benen voelde inmiddels aan als pudding. Ondertussen gierden de vlinders door mijn buik.
Peter rommelde wat in de mand en haalde er een doosje uit. Wacht... Hij gaat toch niet...
Dan doet hij het doosje open en een aardbei bedekt met chocolade komt tevoorschijn. Hij haalt hem eruit en houd hem in de lucht. "Ik heb je nu al een tijdje leuk gevonden en ik vroeg me af... Wil je mijn vriendin zijn Laila?"
"Ja natuurlijk!" Zeg ik blij en lachend bijt ik in de aardbei. Ik had nooit verwacht dat hij het zo snel zou vragen, of überhaupt op deze manier. Peter kijkt me erg opgelucht en en begint te vertellen over al het eten dat hij heeft klaargemaakt.
*****
Na het eten legt Peter al het afval weer terug in de mand en gaan we naast elkaar zitten met onze rug tegen de boom. Hij pakt mijn hand vast en kijkt me aan. "Ik ben zo blij dat ik je eindelijk kan vertellen hoe leuk ik je vindt."
Ik wend mijn blik af en staar naar mijn knieën, hoe kan iemand me zo leuk vinden na alles?
Peter gebruikt zijn andere hand om die onder mijn kin te plaatsen en mijn gezicht naar hem toe te draaien. "Echt Laila, ik meen het."
Terwijl hij praat komt hij zo dichtbij dat ik zijn adem op mijn lippen voel. En dan ineens, kust hij me.