The case which I never hope 1
အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးပြီးနောက် အရာရာတိုင်းဟာအဆင်ပြေနေခဲ့တယ်
ကျွန်တော့်ရဲ့နေရက်တွေကတော့ ထုံးစံအတိုင်း chanလေးနဲ့ဆော့လိုက် စားလိုက်ပါပဲ ဒီနေ့တော့ ထူးထူးဆန်းဆန်းကောင်လေးမရှိတဲ့နေ့ဖြစ်တယ်
သူ့အဒေါ်အန်တီမီယောင်း နေမကောင်းလို့ ပြန်သွားတာ သဘက်ခါလောက် မှပြန်လာမယ်ထင်တယ်
"ကလင် ကလင် ကလင် ကလင် "
Phသံကြားလို့ ommaကသွားကိုင်တယ်
"ဟုတ်ကဲ့ အမိန့်ရှိပါ "
"ရှင် "
တစ်ဖက်ကဘာပြောလို့လည်းမသိ ommaကထိတ်လန့်ပျာယာဖြစ်သွားပြီး
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မတို့လာခဲ့ပါ့မယ် "
"Omma "ကျွန်တော်ခေါ်လိုက်တော့ မျက်ရည်ကျနေတဲ့ ommaက
"သား ommaတို့ အိမ်အမြန်ပြန်ရအောင်သွားအ၀တ်အစားသွားသိမ်း"
"ဟမ် ommaဘာဖြစ်လို့လဲ "
"သားအဖေ သားအဖေလေ " ommaကရှိုက်ရင်းပြောတယ်
"သားအဖေ accidentဖြစ်လို့ဆေးရုံရောက်နေတယ် သားရဲ့ သွား အမြန်သွားပြင် "
Ommaကရှိုက်ကြီးတငင်ပြောတယ်
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့"
ကျွန်တော်တို့ အမြန်ပြင်ဆင်ပြီး appaစိတ်နဲ့ ဇောကပ်နေတာ ကားပေါ်ကိုဘယ်လိုရောက်လာလဲတောင် မသိလိုက်မိဘူး
Chanလေးကိုနှုတ်ဆက်ချိန်တောင်မရလိုက်ဘူး ဒီအချိန်ဆို အိမ်ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီထင်တယ် ကောင်လေးကတော့ သူ့ကိုမနှုတ်ဆက်ပဲထွက်သွားလို့ စိတ်ကောက်နေတော့မှာပဲ အခုချိန်လေးတွေတော့သည်းခံပေးပါ ကောင်လေးရယ်
Hyungပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှ chanေလးစိတ်ေကာက်ေပြတဲ့အထိချော့ပါ့မယ် အခုတော့ hyungကိုနားလည်ပေးပါ
ညပိုင်းဆေးရုံရောက်တော့ appaက operationခန်းထဲကနေထွက် မလာသေးဘူး
Ommaကလည်းစိတ်ပူပြီး ဘုရားစာတွေအများကြီးရွတ်နေတယ်
*ကျေးဇူးပြုပြီး appaဘာမှမဖြစ်ပါစေနဲ့ ommaနဲ့သားကိုထားမသွားပါနဲ့*
အချိန်တွေဘယ်လောက်ကုန်သွားတယ်မသိလိုက် Operationခန်းထဲကဆရာ၀န်ထွက်လာတယ်
"ဆရာ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲရှင့် " ommaကစိုးရိမ်တကြီးမေးတော့
