Hiding from my heartless husband; (Heartless series:1)-On going and unedited

Prologue

Prologue

"Baba po muna kayo!" sigaw ng driver.

Kasalukuyan akong nasa bus. Pupunta ako sa kung saan hindi niya ako mahahanap. Pero siguro, pinapahanap na ako ng demonyong yun.

"Pangalan niyo po?" tanong ng sundalo na naga inspection.

Ano nga ba ang pangalan ko? I'm Annaliese Ella Ledesma-Castanier. But you see, I'm no longer a Castanier. So I'm just Annaliese Ella Ledesma. I'm at the age of 25 years old.

Annaliese. Ella. Anella? No, maybe... Liella? No.  Sanella. Saniela. Shaniela! Yes. Yun na. Shaniela Lopez. I'll just use my mother's surname back when she was still not married to dad.

"Shaniela Lopez, Sir." I answered.

He looked at me. He was surveying my face. Checking every detail. Shit! Kung di lang kasi-- Ugh! Nevermind.

He sighed. "You may now go."

Dali dali akong bumalik sa bus at sumadal sa bintana. Ang hirap tumakas sakanya. Maybe, baka hindi na talaga ako makatakas.

Bumuntong hininga ako bago pinikit ang mata ko. Pagod na ako. Matutulog na lang ako.

Nagising ako nang may tumapik tapik sa mga pisnge ko. Minulat ko ang mata ko ng dahan dahan at tiignan ang driver.

"Ma'am, nandito na po tayo."

Bumangon ako at pinagpasalamatan nalang si Kuya driver at kinuha ang bagahe ko. Gabi na nang tumingin ako sa langit.

Madaming bituin. Masaya sanang tignan ito kung hindi ako sa ganitong sitwasyon. Bumuntong hininga ako ulit at pumunta sa bilihan ng ticket sa bus.

Hindi pa dito ang punta ko.

"One ticket please."

Mag papakalayo layo ako. Sa kung saan hindi niya ako makikita. If possible, I should just have boarded a plane and went to U.S.A but I can't.

Sumakay na ako sa bus. Itong sinakayan ko ay may T.V at C.R at air conditioned kaya malaya akong makakapagpahinga  ng walang problema dito.

I don't need to step out of the bus if I need to pee and I can entertain myself with the T.V.

Di ko kasi magamit ang cellphone ko. Baka matrack niya ako. I turned on the mini television and sat properly.

'Kasalukuyang hinahanap si Mrs. Annaliese Castanier. Ayun sa asawa niyang si Zachary Leandro Castanier, ay nawawala pa ito nung tanghali. Nasaan na kaya ang binibini?'

Dali dali kong pinatay ang t.v. Baka may maka rinig. But how stupid of me. Hindi pala nila ako makikita sa sobrang dilim.

That bastard really works fast. Akalain mo, nasa mga news, magazines, news papers, at trademarks na ang mukha ko. Worth 100 million ang price mo kung madadala ako sakaya.

Fuck! Nilagyan pa talaga ako ng price. Kaya ngayon, lahat ng tao, in search saakin. Kanina, hindi nila ako nahuli kasi di pa nila nakikita ang picture ko. Kaya safe akong naka baba at naka sakay dito.

Pero ngayon, even the whole world knows it! Sa international news station pa kaya ini display ang mukha ko!

Ugh! I hate this! Inidlip ko nalang ang mata ko dahil sa pagod.

Dali dali akong pumunta sa banyo ng bus dahil naduduwal ako. Kakagising ko lang at ito na agad ang bungad saakin.

Siguro dahil sa pagod ng biyahe. Namomog ako bago bumalik sa kinauupuan ko kanina. Buti nalang at walang nanood sa news nung gabi dito sa bus. I'm for sure if somebody watched it, I would have been captured.

I sighed. I feel dizzy at parang kinakalungkat ang tiyan ko. It feels funny.

Tumingin nalang ako sa labas at tinignan ang tanawin. Para maibsahan kahit papaano ang pagkahilo ko.

Umaga na. Ang ganda ng view sa labas. Nasa mindanao na ako ngayon. Oo, pumunta ako dito by bus. Mag plane sana ako kaso may inspection. Kagagawan naman yun nang magaling kong asawa. Or Ex-husband.

Pero hindi ako naka file ng divorce paper. I just left my ring behind. That's all. With a letter though.

I sighed. Pupunta ako sa lugar kung saan hiding hindi niya aakalain na pupuntahan ko.

"Bumaba na po kayo. Nandito na tayo!"

Kinuha ko na ang maleta ko at bumaba na sa bus. Gutom na ako. Pero mamaya na ako kakain.

I covered my face with a face mask and my hood. Naka hoodie lang masi ako ng itim. Hoodie ito ni Lean(Leandro). Dumala ako ng iilang mga hoodie niya. Gustong gusto ko kasi.

Malaki yun. Hanggang tuhod ko kaya sigurado akong hindi nila makikita ang mukha ko. Lumakad na ako at nag simulang pumunta sa distenasyong nais ko talagang puntahan simula't sapul.

Hingal na hingal na ako. Pagod na pagod. Ang tamlay ko na at sobrang sakit ng tiayn ko sa di malamang dahilan.

Pagkadating ko sa rurok ay nahimatay na ako pero bago pa ako mawalan ng huwisyo ko ay may narinig akong sumigaw.