#Sukilove

Malik wist niet goed hoe hij moest reageren. Hij staarde nog even naar het scherm en twijfelde of hij het filmpje nogmaals moest starten. De TikTok-app bleef hem roerloos aanstaren. 

Was dit echt? Klopte dit?

Had hij echt net een meisje zelfmoord zien plegen?

Op TikTok?

Hij had alles gezien op die app. Hij leefde op die app. Hij kon het niet laten om uren en uren te scrollen door de vele filmpjes van andere Tiktokkers. Hij zag een meisje dat haar haar helemaal afknipte voor het goede doel. Een jongen die met zijn fietsen van de trappen reed en hard viel. Honderden dansende jongens en meisjes. Een papa en zoon die hilarisch voetbalden in de keuken en daarbij tal van potten en pannen deden sneuvelen. Maar wat hij nu had gezien, sloeg alles. Ze kon niet veel ouder zijn dan hij. 15 jaar. Sukilove. Dat was haar nickname, met een bliksem voor en na haar naam. Alsof ze altijd onder stroom stond.

Ze had hallo gezegd. Ze had gelachen naar de camera. Ze had verteld dat het leven niet voor haar was, dat het niet paste, dat het niet klopte, dat het te zwaar was. Dus ze ging ermee stoppen. Zo zei ze het.

"Ik ga ermee stoppen."

Daarna nam ze een handvol pillen, stopte ze in haar mond en slikte ze door met een flinke slok water. Ten slotte glimlachte ze nogmaals en zette de camera stop.

Malik voelde zich dwaas. Dwaas omdat hij zo een grote gebeurtenis gewoon had bekeken aan de bushalte. Op een of andere manier voelde dat fout aan. Hij had dit thuis moeten bekijken, alleen op zijn kamer. Liggend op zijn bed. Zodat hij zich schrap kon zetten voor de grootsheid die hij net had zien gebeuren. Het leek hem onwezenlijk dat het meisje dat hij net nog had gezien, met die glimlach en dat blonde haar, nu er niet meer zou zijn.

17uur geleden. Zolang was het geleden dat het filmpje geplaatst was. Als de pillen hun werk hadden gedaan, zou ze zeker dood zijn, bedacht Malik zich. Het was te laat om hulpdiensten te verwittigen of ouders te bellen. Het meisje was weg. Dood. Ondertussen werd het filmpje massaal gedeeld. Smileys met open monden en hartjes verschenen in de comments. Sukilove zou een TikTok-ster worden. Dat wist hij wel zeker.

"Malik!"
Hij draaide zich in de richting van de stem.
"Heb je het gezien?"
Bram liep naar hem toe. Malik wist direct waar hij op doelde.
"Heb je het gezien?" vroeg hij nog eens toen hij hem begroette. Hun vaste handshake die bestond uit het geven van een hand die overging in een stevige fistbump, was zo een gewoonte geworden dat het zonder woorden gebeurde. Malik wist niet goed hoe hij de vraag moest beantwoordde, dus knikte hij alleen maar met zijn hoofd.
"Denk je dat ze echt dood is?" vroeg Bram.
"Ik denk het wel, ja." zei Malik twijfelend.
"Zo zot."
Malik knikte om het te beamen, al was hij niet zeker of Bram het gezien had. Er viel een stilte tussen hen. Iets wat normaal gezien niet vaak voorkwam. Malik en Bram waren al jaren vrienden en kenden elkaar van binnen en buiten. Ze waren samen gestart aan de middelbare school en werden meteen vrienden. En nu drie jaar later waren ze dat nog steeds.
De bus doorbrak de stilte. Bram en Malik stapte op en sloten zich aan bij hun vrienden, die meestal de achterbank claimden. Dat was hun plekje. Ze hadden het geluk dat Jason ver weg woonden en daarom als een van de eerste op bus zat en kon kiezen waar hij zich zette. De andere sloten dan een voor een aan. Eerst Ewoud, daarna Mauro, ten slotte kwam ook Luna erbij. In het begin was het bizar geweest dat er een meisje bij hen zat. Het was gewoon zo gegroeid. Luna nam ook deze bus en zat eerst een paar stoelen voor hen uit, maar naarmate de weken vorderde werd die afstand steeds kleiner en op een dag zette Luna zich gewoon bij op de laatste bank.
Met één blik zag Malik het al. Ook zij waren bezig met het bespreken van het hele TikTok gebeuren.
"Maar nee, ze is niet dood. Ze leeft nog."
"Hoe kan dat, Luna! Hoe kan dat! Een handvol pillen. Dat overleeft niemand!" Jason riep het bijna.
"Je weet toch helemaal niet of het wel pillen waren. Voor hetzelfde geld waren het een hoopje tictacs!"
"Ik weet echt wel hoe een tictac eruitziet hoor. Dat waren straffe pillen, zag je hoe groot die waren?"
Luna draaide met haar ogen naar Jason ,maar ging er niet verder op in. Ze zwaaide naar Malik en Bram. Bram zwaaide hevig terug. Malik wist al een tijdje dat Bram tot over zijn oren verliefd was op Luna, ook al had Bram het hem nooit met zoveel woorden gezegd. Hij dacht wel dat Bram wist dat hij het wist, maar soms is het beter om niet uit te spreken wat je weet.
"Wat denken jullie," vroeg Jason, "is ze dood of niet?"
Jason liet er geen gras over groeien.
"Ik denk dat ze dood is." zei Bram.
"Pff, nog zo een believer", schamperde Luna. Bram keek even verschrikt op van de opmerking van Luna en probeerde zich te herstellen.
"Ach, we weten het eigenlijk niet. Alles kan nog."
Het gesprek viel even stil.
"Wist je dat ze hier niet ver vandaan woonde?"
Ewoud zei meestal niet veel, hij was een stille genieter, maar als hij iets zei ,dan was het er knal op. Ook nu. De blikken van het viertal priemde in zijn richting.
"Wat? Mijn zus zei me dat ze het meisje kende. Ze zit op het college, een paar kilometer van de onze. Ze woont in de Potterstraat."
Malik probeerde te slikken ,maar het lukte niet.
"Ze woont hier? In dit godvergeten dorp?" Jason vroeg het met zoveel ongeloof dat het bijna grappig werd.
"Maar ja! Geloof me! Sanne of Sam of iets in die aard. Potterstraat 19. Ik hoor het mijn zus nog zo zeggen." Ewoud werd een beetje nijdig omdat hij niet direct geloofd werd.
"Weet zij of het echt is?" Luna kon het toch ook niet laten om mee te praten.
"Nee. Een vriendin van mijn zus kent haar een beetje, maar heeft er geen contact mee. Ze zitten samen in de karate of jiujitsu."
Malik trok zich los uit het gesprek. Waarom had hij het er zo moeilijk mee? Waarom speelde dit hem zo parten? Zijn vrienden leken er zonder problemen over te praten en te gissen. Bij hem bleven alle woorden steken in zijn keel. Waarom toch? Was het de blik in haar ogen die hij had gezien op het filmpje? Die lach? Dat hand dat kort en krachtig had gezwaaid naar de camera. Of de rust waarmee ze de woorden had gezegd.