Кветкі ляжалі на асфальце. Пакалечаныя, пыльныя, яны не былі патрэбныя нікому. Таму трэба было б казаць, што яны не "ляжалі", а "валяліся".
Што гэта за кветкі? Чаму яны тут валяюцца? Ці гэта знак? Але знак чаго? Любові, якая закончылася? Забыцця? Ганьбы?
Гэтага не ведалі мінакі. Яны ішлі сваім шляхам. Некаторыя мімаволі кідалі позіркі на чырвонае, амаль крывавае пятно на асфальце. Але вочы хуценька перабягалі на нешта другое. Як быццам баяліся на доўга затрымлівацца на іх. І ўладальнік вачэй амаль забываў пра кветкі. Out of sight out of mind.
Кветкі былі памятыя і пабітыя. Іх чырвань амаль (але яшчэ не да канца) змянілася пыльным карычневым колерам.
Людзі іх абыходзілі, абыякава пераступаючы. Некаторыя, не заўважаючы, наступалі, пераязжалі раварамі, усё больш і больш утоптвалі іх у зямлю, як нейкую ганебную балячку.
Калі б нехта спытаў у людзей, якія ішлі паўз кветкі, чаму яны (кветкі) тут валяюцца, яны б не змаглі б адказаць. На гэтае пытанне не змаглі б адказаць цяпер нават тыя рукі, якія зусім нядаўна (але дастаткова даўно, каб іх цяпло больш не адчувалася на зялёных пакамечаных сцеблах) трымалі іх. Адказаць цяпер маглі толькі кветкі і тыя рукі, якія вінаватыя ў тым, што яны (кветкі) валяюцца.
Але першыя не маглі размаўляць. Толькі моўчкі глядзець і поўніцца крыўдай.
А другія не маглі б адказаць, таму што зрабіць так – значыць прызнацца самому сабе, што было зроблена, значыць жыць з сабою ўсё астатняе жыццё і бачыць перад вачыма чырвоныя кветкі. Гэты знак, гэтую ганьбу.
Таму ніхто цяпер не мог адказаць, чаму чарговы дзень на асфальце валяюцца кветкі. Утапатныя, пыльныя, амаль ужо зусім не чырвоныя.
Але ніхто і не пытаў.
