Chapter 2 : THE WORST DAY

1 0 0
                                    

Ranz' p.o.v.

"Ma, bat kailangan pa po natin pumunta sa America?" Sabi ko kay mama. Ngayong may true friend na ako dito tska ako uli ilalayo ni mama kay Rose.

"Nak, alam mo namang may nahanap na akong nakapagpatibok nang puso ko diba? Tska yan rin ang wish mo saken diba?" Sabi ni mama

"Oo nga po pero iiwanan ko po yung bestfriend ko? Ma naman eh! Bat ganyan po kayo! Di po kayo fair!!" Sabi ko kay mama.

"Sorry na anak. Pero napagusapan na namin 'to nung mapapangasawa ko. Sorry talaga" sabi ni mama.

•Nakita ko si ate na tahimik lang sa upuan at tinitignan kami ni mama. Naplano na pala lahat ni mama, alam na rin nang mama ni Rose pero si Rose hindi pa. Kahit ilang pagmamakaawa ko kay mama ay walang nangyari. Bukas na raw kami aalis, saktong sabado pa. Kung kelan kami laging naglalaro ni Rose.

Umakyat ako sa taas at kinuha yung necklace na binili ko. Yun bang susi at akin yung podlock. Pero hindi mismong podlock.

Crush ko kasi si Rose eh. Kahit ito na lang ang remembrance namin sa isa't isa. At sabi naman ni mama babalik rin naman daw kami dito sa Pilipinas eh. Tumakbo ako palabas at pinuntahan si Rose. Lumabas naman siya at pumunta kami sa playfround malapit sa kanila. Pumayag naman ang mama niya kasi alam nitong aalis kami bukas.

" oh Ranz, aga mo ah. Kala ko ba bukas pa tayo maglalaro?" Sabi ni Rose nang nakangiti. Mamimiss ko talaga 'to.

"May ibibigay sana ako sayo. Para bang tanda nang pagkakaibigan natin" sabi ni ko.

•Habang sinasabi ko iyon ay pinipigilan kong pumatak yung mga luha ko. Binuksan ko yung box.

"Wow! Pair of necklace!" Sabi ni Rose.

"Ok, sayo 'tong susi akin tong parang podlock. It means kung mawawala ang susi nito hindi 'To pwedeng buksan." Sabi ko.

•Pumunta ako sa likod niya at ainoot yung kaniya. Naramdaman kong may tumulo na luha sa mata ko kaya mabilis ko itong pinunasan. Sinoot ko na rin yung akin at tumabi sa kaniya.

"Rose, walang kalimutan ah! Bestfriends FOREVER ah." Sabi ko sa kaniya.

"Oo naman. Ay sige na laro muna tayo. Wala pa namang tanghalian eh"sabi ni Rose. Pumayag ako sa sinabi niya masaya kaming naglalaro at tuwing nakikita ko siyang nakangiti naalala ko yung mangyayari bukas. Wala nang Ranz ang makikita dito. Wala ang ka pair nang necklace niya. Wala na!
Nang nagtanghali na nagpaalam na siya para umuwi sa kanila ako naman umuwi na rin. Pero bawat hakbang ko 'di ko maiiwasan na may tumutulong luha mula sa aking mga mata. Kahit pagpasok ko sa bahay tinanong ako ni ate kung ayos lang ako. Pero wala akong sinabi at nagkulong na lang sa kwarto ko hanggang gabi nang hindi kumakain.
------------------------

•Eto na yung moment na yon. Hindi manlang ako nakapagpaalam kay Rose. 7 na nang umaga.

"Ma, sige na po kasi diyan lang naman po eh" pakiusap ko kay mama. Sabi ko pupuntahan ko lang si Rose. Pero hindi siya. Sumang ayon.

PAALAM ROSE, MAMIMISS KITA NANG SOBRA. PAALAM BESTPREN! :'(
MAGKIKITA MULI TAYO.

[SCRIPTED LAHAT NANG YUN AH. IMBENSYON KO LANG 'TO]

--------------------
Rose's p.o.v.

"Ma, pumunta na po ba dito si Ranz?" Tanong ko kay mama.

•Nakita kong nagkatinginan sila ni papa. Kaya nagtaka ako.

"Ma?" Tanong ko uli.

"Umupo ka muna ,Nak" sabi ni mama. Sumunod naman ako at umupo.

"Sorry nak kung hindi namin agad sinabi nang papa. Umalis na si Ranz, pupunta sila sa America. Dun na sila titira dahil nakahanap na nang bagong mapapangasawa ang mama ni Ranz." Sabi ni mama. Hindi ako naniwala kay mama kaya ngumiti ako.

"Grabe naman Ma. Joke time po ba?" Sabi ko kay mama.Nakita ko uling lumingon si mama kay papa.
Nang hindi na sumagot si mama ay tumulo na ang luha ko.

"Ma" sabi ko. Tumayo ako at tumakbo papubta sa kwarto ko. Bat ganon! Ang unfair naman! Ang bilis nang panahon tapos umalis na si Ranz. Kaya ba niya ako binigyn nang ganitong necklace. Kaya ba nasa akin ang susi? Kasi siya ang aalis kaya pag tinpon ko 'tong necklace wala nang purpose yung necklace namin bakit!!!!!?????!!!!! RANZ!!!!!

My Childhood FriendTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon