The Soldier's Love

Epilogue

Paging Dra. Cortez, please proceed to the conference room.

Taka akong napatingin sa speaker ng hospital ng marinig ko ang pangalan ko.

Tiningnan ko ang cellphone ko kung may hindi ba ako nasagot na tawag or nakitang text pero wala naman.

Ganon ba iyon kaimportante para ipangalandakan pa ang maganda kong pangalan? chos.

Wala naman akong gagawing operasyon ngayong araw kaya pumunta na ako sa conference room.

WHAT? BAKIT AKO?! 
Gulat na tanong ko ng malamang ipapadala daw ako sa Africa kasama ang team ko para magsagawa ng isang medical mission.

That's the order at napagdesisyonan nayan ng board na kayo ng team mo ang ipadala. Mahinahong paliwanag ni Tito.
Sa paraan ng pagsagot ko parang ako ang chairman saaming dalawa, but who cares? as long as mapapapayag ko syang huwag kami ang ipadala.

Pero bakit nga ako? eh hindi naman ako pang field! tsaka madami akong naka schedule na meetings. Mas kailangan ako dito kesa doon! yung mga tv guesting ko, pano nayon?!
Inis na tanong ko, na hindi pinapakinggan ang paliwanag nya.

Si Mady na ang bahala doon, ang kailangan mo lang pagtuunan ng pansin ngayon ay ang gagawing medical mission.

ANO?! SI MADY?! MYGHAD TITO! YOU'RE SO UNBELIEVABLE!
Sumisigaw na ako rito sa loob para malaman nyang hindi ako sangayon at si Mady pa talaga?!

NICOLE CORTEZ! THIS IS AN ORDER! IF YOU WONT DO THIS, I CAN NOW PROCESS YOUR RESIGNATION LETTER.
Pasigaw na sabi nya saakin. I look at him with disbelieve look.

HOW CAN YOU DO THIS TO ME TITO!
How bad i wanted to cry.

This is about pride..... my pride, your pride and our hospital reputation.
this time he was calm.

B-but.......
Nakayukong sabi ko, hindi kona alam ang sasabihin ko kaya lumabas nalang ako.

May ibinulong sya na about 'sake' but i don't hear it clearly.

Nurses and Doctors are looking away.
They know how bad am i when im mad.

Lahat ng tinitingnan ko ay yumuyuko.
Lahat ng makakasalubong ko ay lumilihis ng daan.

They love me and hate me at the same time. Love me, because of my looks and skills. Hate me because of my attitude when im mad.

but i don't care.

Nang makita ko si Mady ay nag init kaagad ang ulo ko. Nung dumaan ako ay nagtago kaagad sya sa likod ni Ken.

Tss.

Pinatawag ko ang buo kong team para pagusapan ang binigay saaming task.

Bakas sa mukha nila ang hindi pag sangayon. But no one dares to complain, dahil alam kong alam nila na bago ko sabihin sa kanila ay nakipag talo na ako sa itaas.

Dismissed.
Sabi ko at mabilis pa sa alas kwatro silang nawala sa harapan ko.
Hinaplos haplos ko ang leeg ko dahil sa stress.

days past at ngayong araw na kami aalis papuntang Africa. This will be a long and tiring ride for sure.

Sino daw ang susundo saatin doon?
Tanong saakin ni Nori, si Ken naman ang nagaakyat ng mga gamit naming tatlo.

Ah yeah.... about that, sabi ni Tito Filipino army force daw na naassign sa Africa. She just nod.

So?........
Sabi nya kaya taka naman akong tumingin sa kanya.

Anong so?
naguguluhang tanong ko, hindi ko ma gets kung ano yung pinaparating nya.

Wala! sana lang nagkamali ako at baka magwala ka ng wala sa oras.
sabi nya at umiling iling bago maglakad palayo saakin.

After a few hours ay nakarating narin kami sa airport ng Africa. Actually hindi sya literal na airport e, parang yung may mga emergency landing na airplane or helicopter dito naglaland.

Grabe ang init naman!
reklamo ni Nori.

True! wala manlang silang sinabi na sa ganito pala tayo magaantay.
Pag sangayon ni nurse Mia.

Tapos ang tagal pa! ano bang sabi sayo Nicole? may balak bayang mga sundalo nayan na sunugin tayo?
Inis na reklamo parin ni Nori habang nagpupunas ng pawis nya.

Parating narin yon, wag ka ng maarte dyan. Inirapan ko sya at naglakad lakad muna upang libutin ang paligid. May nakita akong matandang nahihirapang isakay ang dala nya sa maliit na kariton.

Dali dali akong lumapit sa kanya.

Shit pano koba to kakausapin?
Bulong ko sa sarili ko.

Help, you want?
Baka sakaling maintindihan nya ako.

Ahmmm pano bato......

Carry, carry! me! put that here!
para akong ewan, tiningnan lang ako ni Lola at pinagpatuloy yung ginagawa nya.

Kinuha ko nalang ang bitbit nya at isinakay sa kariton, hindi naman sya umapela at nginitian ako.

Okay! good good!
sabi ko at nag thumbs up pa, ginaya nya rin ako kaya natawa ako.

Biglang humangin ng malakas dahilan para mapuwing ako.

Putcha naman.....
reklamo ko, andyan na ata yung magsusundo saamin.

Naglakad na ako papalapit sa team ko at nakitang kinakausap sila ng mga sundalo.

Nagulat ako ng bigla akong hawakan  ni Nori.

Ahmmm... babe, ano hehe.
Para syang tanga na di alam ang gagawin.

Ano?
tanong ko sa kanya, nagpumiglas ako ng hatakin nya ako palayo sa mga kasama namin.

Hoy Gaga! anong ginagawa mo?! aalis na tayo oh!
Iritang sabi ko at nagsimula ng maglakad. Nang malapit na ako ay syang pagpulupot ni Nori sa braso ko.

Tanggala tumigil kanga! muntik pang malaglag yung phone ko oh!
Mukha syang matatae na ewan.

Puro lang sya hawak saakin, ayaw naman magsalita.

Ano ba kasi yon, parang tanga.
Nasa likod na ako ni Ken at dahil nga mas matangkad sya saakin ay hindi ko makita ang mga susundo saamin.

Until i heard a man's familliar voice.

I am Captain Valencia,
Welcome to Africa.

Bigla akong hindi makagalaw at tuluyang nalaglag ang hawak kong phone.

That voice....

Yung lalaking ipinagdasal kong hindi na muling makita pa.

To be continued............