Çok sıkılıyordum bu aralar.Nedeni sevgisizlikti.Ne annem,ne babam,ne kardeşlerim ne de arkadaşlarım...Hiç biri beni sevmiyordu.Düşünüyordum.Neden ben sevilmiyordum?
Günler sonra biri çıktı karşıma.Görür görmez aşık olmuştum.Bakıyorduk birbirimize.Ama susuyorduk.Konuşmuyorduk.Seviyordum.Ama çok seviyordum.Acaba o da beni seviyor muydu?
Bu durumu herkese açıkladım.Kimse dinlemedi beni.Anlamıyorlardı çünkü.KİMSE BENİ ANLAMIYORDU.Oysaki ben herkesi umursardım.Herkese ilgi gösterirdim.Peki neden kimse bana aynılarını yapmazdı?
Tek yanımda olan telefonum ve kitaplarımdı.Onlar olmasaydı bir hiçtim.İnsanların yanında vardım,ama yoktum.Görmüyorlardı beni.Ya da görmezden geliyorlardı.Peki neden böyle yapıyorlardı?
Acaba aşık olduğum oğlanda mı bana böyle yapıcaktı?
En sonunda gördüm O'nu.Herşeyi açıkladım.Seni çok seviyorum dedim.Ama o da umursamadı.Güldü,güldü ve gitti...Artık o da beni yanlız bırakmıştı,o da beni sevmiyordu.Ama üzülmemiştim.Çünkü ben sevgisizliğe alışmıştım.
Güçlü kalıyordum,çünkü kitaplarım bana bunu öğretmişti.Ben güçlü bir kızdım.Ne olursa olsun yıkılamazdım!
