Âh be adam! Meğer ben ne kadar çok sen olmuşum. Keder de sevinçte senle olsun diye tutturmuşum. Sensizlik beni meğer ne çok yaralamış. Akrepler, yelkovanlar basıp durmuşum kanayan yaralarıma. Şarapların kadehlerden ayrıldığı gibi hüzünlü tüketiyorum içimdeki seni. Yaralayıp gittiğin bütün aşkların içinde boğazıma kadar sana batmışım. Sensizlikte bana ağlak diyorlar, aslında ağlamıyorum. Sadece hüzünlerim intihar ediyor gözlerimde.
Yalnızlık baskın yapmış yüzümün en tebessüm yerinde. Fizik kurallarına aykırı yalnızlıklar yaşarken,devasa dağların çatırdayacağı hüzünleri,ben sol tarafımda taşıyorum. Sensizliğe cahil kalmak isterken beni duygusuzca terkediyorsun. Sevişerek yabancı vücudlarda öldürdüğün onca aşkın kan lekesinin üzerine sinmesine izin veriyorsun. Sensizlik en ikna edici intihar biçimi iken beni öldürmeden çok bekletmeden gel. Ve bağışla beni adam! Beni sevmeni bir türlü beceremedim.
Şimdi intiharlar veriyorum bu bahtsız kadere lakin bir kere ölmek yetmiyor içimdeki acıyı dindirmeye.
Ya defalarca öldürmeden gel, yada git Kalemimle kağıdım küssün gidişine ve bitişime.
