Zawgyi
"ေဂ်ာင္ကု"
"ဟင္ ထယ္~~"
မေတြ႔ျဖစ္တဲ့ ရက္အေတာအတြင္းမွာ
သိသိသာသာ ပိန္သြားသည့္ ထယ္က
အခုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြမွာ
ႏြမ္းလ်လ်ပင္။
မထင္မွတ္ထားတဲ့ ေတြ႔ဆံုမႈေၾကာင့္မို႔
အေနခက္စြာ မ်က္ႏွာလြဲထားမိေတာ့
တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ထင္သြားသည့္ ထယ္က
စကားထပ္မဆိုလာေတာ့သလို
ေျခလွမ္းေတြလည္း ရပ္တန္႔လိုက္သည္။
လူ႔အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေတြက ဝင္လာျပန္ေတာ့
အလိုလို ဝမ္းနည္မိျပန္သည္။
တစ္ခ်က္ခ်င္း ခပ္မွန္မွန္ ေရြ႔လ်ားေနတဲ့
အရိွန္ ရာေက်ာ္ေလာက္မွာ...
"ပင္ပန္းလာတယ္မလား ဝင္နားေတာ့ေလ"
ဆားေပါက္ေနတဲ့ ဓာတ္ခဲနဲ႔ ဖြင့္ထားသည့္
ေရဒီယိုက ထြက္လာတဲ့ အသံပမာ...
ဖတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
ဆံုမိသြားတဲ့ ထယ့္အၾကည့္ေတြမွာ
လိႈက္ဖိုသြားရတဲ့ ရင္က
စိတ္လႈပ္႐ွားရျခင္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ေဝ့သီတက္လာသည့္ မ်က္ရည္ေတြကို
ပုတ္ခတ္ၿပီး အဆင္ေျပေျပ
ထယ့္အနားျဖတ္ေလ်ွာက္သြားႏိုင္ဖို႔
ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား...။
ေျခလွမ္းတိုင္းက စိန္ေခၚမႈ အျပည့္နဲ႔...
ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ေလာက္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ မထင္မိခဲ့တာ အမွန္။
ေက်ာခိုင္းအေနထားေရာက္တဲ့ေတာ့
သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ႐ိႈက္သံက
ကြၽန္ေတာ့္ဆီကလား...
ထယ့္ ဆီကလား...
တစ္စံုတစ္ရာ ဆိုေလမလားလို႔
စြင့္ထားမိတဲ့ နားနဲ႔
ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနမိတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက
သေဘာထားျခင္း ကြဲလြဲေနလ်က္...။
အံႀကိတ္အားတင္းထားခဲ့သမွ်က
ဖြင့္ဝင္လိုက္သည့္ အခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ၿပီး
မီွလွ်က္သား ေခြက်သြားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔
မငိုပါပဲ က်ေနသည့္ မ်က္ရည္ေတြရယ္...။
ကြၽန္ေတာ္ အဆင္မေျပရင္ေတာင္
ထယ္ အဆင္ေျပလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တာ...
