“ငယ်ဖြေနိုင်လား”
“အေးဆေးပဲနင်တို့ကော”
ရွှေစင်“အောင်မှတ်ဖိုးလောက်ပဲဖြေနိုင်တယ်ဟာ”
ကောင်းမြတ်- နင့်အောင်မှတ်ဖိုးကငါမသိရင်ခက်မယ်”
ရွှေစင်-“အမယ်ငါဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစားငယ်ကိုတော့မမှီပါဘူးနော်! ဟဲ့ငယ်ဘာငေးနေတာတုန်း”
ငယ်-ကျောင်းသားအသစ်လေ
ကောင်းမြတ်-အားမာန်ဟိန်းပါကွာ
“အေး...ဘာမှမဖြေဘူးအိပ်နေတာပီးတော့ဆရာမကသူ့က်ုဘာမှလဲမပြောဘူး”
ရွှေစင်-နင်နဲ့တစ်ခန်းထဲကျတာလား
ငယ်-“အေး”
ရွှေစင်-သူ့ကြည့်ရတာဖြူဖတ်ဖြုယော်နဲ့အစာကောစားရရဲ့လားမသိဘူး
ကောင်းမြတ်-“ဟလူချမ်းသာတွေပါဆိုခြေမွေးမီးမလောင်လက်မွေးမီးမလောင်လေ ဟာ လာကြိုတဲ့ကားပဲကြည့်”
ရွှေစင်-“ဟုတ်တယ်နော်မိုက်လိုက်တာ”
ကောင်းမြတ်-“သူတ်ို့အိမ်ကလေငါတို့မြို့စွန်မှာရှိတဲ့ဟိုသရဲခြောက်တဲ့အိမ်ကြီးလေကွာဟ်ုမောရကဆိုလား...”
တော်ပြီ!
ရွှေစင်မျက်နာပျက်လာသည်...
ကောင်းမြတ်-“ဟဟဘာလဲနင်ကသရဲကြောက်လိူ့မလား”
ရွှေစင် “တောင်ပီလို့ငါ့မိဘတွေကပြောထားတယ်အဲ့အ်မ်ကြီးကရာဇဝင်ရှိတယ်တယ်တဲ့သွားဖို့တောင်စိတ်မကူးနဲ့တဲ့”
ကောင်းမြတ်-“အဲ့သရဲကနင့်က်ိုဂုတ်ခွစီးမှာ”
ရွေစင်“စောက်ကောင်နင့်ကိုပဲစီးနင့်ကိုပဲစီးအင့်ဟာအင့်ဟာ”
သူငယ်ချင်းနစ်ယောက်ရန်ဖြစ်နေသည်ကိုငယ်ကကြားထဲကစာမေးပွဲစာရွတ်ကိူင်ပြီးခေါင်းကုတ်နေသည်
ထိုစဉ်ကားကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါကားထဲကတစ်ယောက်သောသူနဲ့မျက်လူံးချင်းဆုံသွားသည်!
ဦးရန်ပိုင်မောင်း...
“ဟုတ်ကဲ့သခင်လေး”
