ျမဴခိုးေတြေဝေနသည့္မနက္ခင္ေလမွာျမစ္ႏွေဘးေလးမွာအေအးဒဏ္ကိုအံတုရင္းအဝေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္႐ွိေနေလသည္။
အသက္႐ွဴလိုက္တိုင္းထြက္လာေသာအခိုးအေငြ႔ကမည္မွ်ပင္ေအးေနေၾကာင္းသိႏိုင္ေလသည္။ေကာင္ေလးကေတာ့မမုွစြာလုပ္စရာ႐ွိသည္ကိုသာဆက္လုပ္ေနေလသည္။ခဏၾကာေတာ့အလုပ္ကေလးပီ၍ထင္မတ္တပ္ထရပ္ကာအေညာင္းအညာေျဖလိုက္ေလသည္။မ်က္ႏွာေပၚျဖာက်လာသည့္ေနေရာင္ျခည္ကိုလက္ေလးျဖင့့္ကာကာေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။
ထို႔ေနာက္လက္ကိုျပန္ခ်ပီး မ်က္လံုးေလးအသာမွိတ္ကာ ေလျပည္ေလညႇင္းကသယ္ေဆာင္လာေသာပန္းရနံ႔ေလးကို႐ွဴ႐ိႈက္ေနေလသည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ့္လန္းဆန္းသြားပီဆိုမွမ်က္လံုးေလးအသာျပန္ဖြင့္ပီး ေလွ်ာ္ပီးသားအဝတ္ထည့္ထားသည့္သစ္သားခြက္ကိုမကာထိုေနရာမွလွည့္ထြက္ရန္ျပင္လိုက္ေလသည္။
"႐ွင္းခ်န္...""
"႐ွင္းခ်န္....""
ေခၚသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာသူ႔၏ခ်စ္လွစြာေသာႏွစ္ဦးတည္း႐ွိသည့္သူငယ္ခ်င္းေဟာဟဲ ေဟာဟဲ
ထိုသူႏွစ္ေယာက္သူ႔ေ႐ွ႕ေရာက္လာပီးေျပးလာလို႔ထင္အေမာတေကာျဖစ္ေနပံုေၾကာင့့္သူျပံဳးလိုက္မိေလသည္။
"မင္းတို႔ပါလား...ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ"
"ဟိုေကာင္ေတြအႏိုင္က်င့္လိုက္ျပန္ပီမလား"
ထိုသူက႐ွင္းခ်န္လက္ထဲကမ်ားစြာေသာအဝတ္ေတြကိုၾကည့္ပီးေဒါသျဖစ္ေနေသာမ်က္ႏွာေဘးျဖင့္ေမးလိုက္ေလသည္။"အာ..မဟုတ္ပါဘူး
အာေယာင္ရာ့..."
႐ွင္းခ်န္အျပံဳေလးျဖင့္တုန္႔ျပန္စကားဆိုလိုက္ေလသည္။
ထိုေကာင္ေလးကမုန့္ေယာင္ ႐ွင္းခ်န္က
အာေယာင္ လို႔အျမဲေခၚေနၾက၊႐ွင္းခ်န္ရ႕ဲအယံုၾကည္ရဆံုးန႔ဲအခင္ရဆံုးသူငယ္ခ်င္း
ေနာက္တစ္ေယာက္႐ွိေသးသည္။သူမကေတာ့
ရင္ရင္ သူကသံုးေယာက္ထဲမွာ အသာဆုံး ဘာလို႔ဆိုသူမအေဖကေက်ာက္စိမ္းေတာင္မွာ႐ွိသည့္လူကံုထံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
YOU ARE READING
အ႐ွင္သခင္
Fanfictionသူ႔စကားမွန္သမွ် ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အမိန္႔တစ္ခုလိုပါဘဲ ဘာလို႔ဆိုသူကကြၽန္ေတာ့္ရ႕ဲအ႐ွင္သခင္မို႔ပါ